ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΦΙΑΣΚΟ»
ΚΑΙ «ΚΟΛΑΦΟΣ» (*) ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ,
Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ
Δεν μπορούμε να μιλάμε αφηρημένα και ταξικά ουδέτερα για
«φιάσκο» της επίσκεψης του Τσίπρα στη Μόσχα, ενώ και ο «κόλαφος» του Πούτιν
απέναντι στον Τσίπρα δεν ήταν προσωπική, αλλά ενταγμένος στην παγκόσμια ταξική
πάλη, ανάμεσα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο από τη μια μεριά, που συνειδητά
εκπροσωπεί ο Τσίπρας (6 φορές στη συνέντευξή του στη Μόσχα είπε ο ίδιος ότι
είναι «σύμμαχος με ΝΑΤΟ, ΕΕ» και μάλιστα «αξιόπιστος… που τηρεί τις δεσμεύσεις
του») κι από την άλλη το αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που ακόμα κι αν δεν το
θέλει, αντικειμενικά το εκπροσωπεί ο Πούτιν.
Είναι αυτό το αντικειμενικό διπολικό (και καθόλου μονοπολικό
και πολυπολικό) προτσές της παγκόσμιας ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής
πάλης και κατακτήσεων της ανθρωπότητας, που κάνει ώστε ο ταξικός πόλεμος που
προετοιμάζει και κάνει καθημερινά και με όλα τα μέσα ο ιμπεριαλισμός, σαν το
μοναδικό τρόπο επιβίωσής του, απέναντι κι ενάντια σ’ αυτή την ανθρωπότητα και
την πάλη της, να μην επιτρέπει καμιά «γέφυρα» ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο ταξικά
στρατόπεδα. Με τα λόγια μπορεί ο Τσίπρας να χτίζει όσες «γέφυρες» θέλει,
«ανάμεσα στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τη Ρωσία», αλλά η ταξική πράξη, παγκόσμια, τοπικά
και περιστασιακά -όπως σ’ αυτή την επίσκεψη του Τσίπρα στη Μόσχα-, αναπόφευκτα
κι ανεπίστρεπτα, τις γκρεμίζει εν τη γενέσει τους.
Όχι μόνο δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας, αυτό που λέει για «γέφυρα» ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, ΕΕ-ΝΑΤΟ-από τη μια και Ρωσία από την άλλη, αλλά πολύ καλά ξέρει –και το επιδιώκει συνειδητά-, ότι μια τέτοια «γέφυρα» δεν μπορεί στην πράξη να είναι τίποτε άλλο από μια ακόμα «εκστρατευτική κατασκευή», για τη διευκόλυνση του ιμπεριαλισμού, στα πλαίσια της πολεμικής προετοιμασίας και δράσης του ενάντια στη Ρωσία, την ανθρωπότητα και τις ταξικές, επαναστατικές και σοσιαλιστικές κατακτήσεις της. Αυτό αποδείχνεται από το γεγονός ότι ο Τσίπρας, ηγετικό στέλεχος της φιλοκαπιταλιστικής-φιλοϊμπεριαλιστικής γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του (όπως συμβαίνει με κάθε «αριστερή» γραφειοκρατία, ιδιαίτερα σε συνθήκες τέτοιου ταξικού πολέμου), έχει σαν πρωθυπουργός μετατρέψει την Ελλάδα σ’ ένα πεδίο γενικών δοκιμών και δράσεων αυτού του ιμπεριαλιστικού διαρκούς πολέμου, σ’ ένα έδαφος «οικονομικού και κυρίως στρατιωτικού προτεκτοράτου», στην κοινή προσπάθεια όλων των πολιτικών εκπροσώπων του υπάρχοντος συστήματος στη χώρα, γνήσιων και γραφειοκρατικών, να σώσουν το καπιταλιστικό σύστημα στη χώρα και τους ιμπεριαλιστές προστάτες του. Για την περίπτωση του Τσίπρα και της γραφειοκρατίας του, δεν ισχύει ούτε το ότι «ο δρόμος –και με δήθεν “γέφυρες”- προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις», γιατί δεν έχει καμιά καλή πρόθεση για τη χώρα και το λαό της, αφού υποτάσσεται και υπηρετεί τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και όλους τους αντιλαϊκούς και πολεμικούς θεσμούς του. Ποιο άλλο πραγματικό νόημα μπορεί να έχει η «γέφυρα» του Τσίπρα, όταν αυτή ξεκινάει από το έδαφος, αλλά και από τη θάλασσα και τον αέρα της Ελλάδας, που έχουν παραδοθεί απ’ αυτόν στα πολεμικά σχέδια του ιμπεριαλισμού; Κι όταν αυτός και η κυβέρνησή του συμμετέχουν στα σχέδια για καταστροφή της ρωσικής γέφυρας του Κερτς στην Αζοφική θάλασσα, ανάμεσα στη Ρωσία και την Κριμαία της, αλλά και όλων των «γεφυρών» και «συμφωνιών» που γίνονται ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, κάτω από την πίεση του ταξικού και παγκόσμιου συσχετισμού των δυνάμεων, πριν αλλά και μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ; Όταν την ίδια στιγμή η πολεμική προετοιμασία και δράση των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ενάντια στην Κίνα, τη Ρωσία, την Κούβα, τη Βόρεια Κορέα, τη Βενεζουέλα, το Ιράν, την Παλαιστίνη και όλο τον κόσμο, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και ο Τσίπρας και η γραφειοκρατία του είναι «αξιόπιστοι σύμμαχοι» σ’ αυτό και μάλιστα σε ρόλο πρωταγωνιστικό;.
Είναι όλο αυτό που έκανε ώστε την ώρα που μιλούσε ο Πούτιν
σ’ αυτή τη συνέντευξη στη Μόσχα, ο Τσίπρας να μην τολμάει ούτε να τον βλέπει,
χωμένος στα χαρτιά του, γραμμένα με βάση αυτές τις «αξιόπιστες συμμαχίες του»
και διαβάζοντάς τα στη συνέχεια ν’ απευθύνεται –θυμωμένος από την
αποφασιστικότητα του Πούτιν- όχι σ’ αυτόν και στους θεατές, αλλά στους
συμμάχους του! Είναι η αποφασιστικότητα του Πούτιν και της Ρωσίας ενάντια στα
σχέδια του ιμπεριαλισμού και των θεσμών του στην ΠΓΔΜ και στα Βαλκάνια γενικά
κι ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της Κύπρου, για την οποία ο Τσίπρας, με
ξεδιάντροπη υποκρισία δήλωσε «άγνοια» -τη στιγμή μάλιστα που αυτή ήδη έχει
γίνει με τη βρετανική-ΝΑΤΟική βάση-, αυτό που θύμωσε τον Τσίπρα. Είναι επίσης η
αποφασιστικότητα του Πούτιν και της Ρωσίας να συνεχίσει την πολιτική αναζήτησης
συμμαχιών, όπως με την Τουρκία, τη Συρία, όλη τη Μέση Ανατολή και τον κόσμο, ενισχύοντας
έτσι και την κύρια συμμαχία της με τη Λαϊκή Κίνα, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό
πόλεμο.
Ο Τσίπρας και η γραφειοκρατία του ήξεραν καλά, όπως ήξεραν
και ξέρουν, έχουν δει, γνωρίσει, αποφασίσει και καταγράψει, η βάση, τα μέλη και
στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, στα Συνέδρια και σε όλα τα επίσημα ντοκουμέντα του Κόμματος,
το τί σημαίνει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, ΝΑΤΟ και ΕΕ και γι’ αυτό, αυτό το
Κόμμα πήρε θέση στην αντικαπιταλιστική αριστερά. Κι αν ο Τσίπρας και η
γραφειοκρατία του λέει ότι «εξαπατήθηκε», είναι μόνο και μόνο τουλάχιστον για
να δικαιολογηθεί απέναντι σ’ αυτή τη βάση, τα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και
στον ελληνικό λαό, αλλά όπως αποδείχτηκε κυρίως για να τους εξαπατήσει. Γιατί
γι’ αυτούς, Τσίπρα και γραφειοκρατία, αυτή η «εξαπάτηση» όχι μόνο δεν σήμανε τη
διόρθωσή τους, αλλά αντίθετα σήμανε πλήρη υποταγή και ταύτιση με τις επιταγές
του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, τόσο στον οικονομικό τομέα (ΕΕ, «μεταμνημονιακή
εποπτεία», χρέος «ρυθμισμένο» για τις ανάγκες του συστήματος, παρατεταμένες
μνημονιακές συνέπειες, κτλ), όσο και κύρια στο στρατιωτικό!
Τί έκανε ο Τσίπρας και η γραφειοκρατία του, όταν προσπάθησε
να κάνει τη διαπραγματευτική «γέφυρα» ανάμεσα στον ελληνικό λαό και το
αντιιμπεριαλιστικό ΟΧΙ του στο Δημοψήφισμα από τη μια και το σύστημα από την
άλλη;: Διάλεξε, όπως κάθε «αριστερή» γραφειοκρατία, το έδαφος του συστήματος,
που πάντα την τροφοδοτούσε και την τροφοδοτεί -όσο υπάρχουν και οι δύο-,
εγκαταλείποντας το λαό και πετώντας του κάποια «θετικά πρόσημα», «επιδόματα»
και «παροχές», «επιστροφές» -όπως τις χαρακτηρίζει η ίδια- από τα κλεμμένα, «επιστροφές»
που απλά ανακυκλώνουν το φαύλο κύκλο κλεμμένα-«επιστροφές»-κλεμμένα, γιατί
πάντα συνεχίζουν τον, ήδη πολεμικό, κανόνα του συστήματος, δηλαδή την
«απαλλοτρίωση» και την καταλήστευση των εργαζόμενων και όλου του λαού. Καταλήστευση
και καταπίεση με κάθε «βάρβαρη» μορφή, ακόμα και προηγούμενων συστημάτων της
ατομικής ιδιοκτησίας, όπως με το σκοταδισμό και τη μισοφεουδαρχία της εκκλησίας
και της «περιουσίας» της, κληροδοτημένης από την τουρκοκρατία! Η γραφειοκρατία,
στο δίλημμα «σοσιαλισμός ή καπιταλιστική βαρβαρότητα» επιλέγει πάντα την
τελευταία.
Το «φιάσκο» και ο «κόλαφος» για τον Τσίπρα, έχοντας αυτό το
ταξικό νόημα, εκφράζουν ταυτόχρονα την ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης του
συστήματος, αυτού που αντιπροσωπεύει σαν γραφειοκρατία. Ενάντιά του στρέφεται
ταυτόχρονα –κι αυτό εκφράστηκε στην όλη στάση του, στην ίδια τη συνέντευξή του
στη Μόσχα- η κρίση διάλυσης στην ΕΕ και στις κύριες χώρες του ιμπεριαλισμού,
σαν αυτή που υπάρχει τώρα στις ΗΠΑ και στις χώρες της ΕΕ, την Αγγλία, τη
Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, όπου μάλιστα η Λαϊκή Αντεπίθεση ενάντια στο
σύστημα παίρνει όλες τις δυνατές μορφές, όπως αυτή των «κίτρινων γιλέκων» στη
Γαλλία κι επεκτείνεται σε όλες αυτές τις ίδιες τις χώρες του. Το ίδιο γίνεται
και θα γίνει σε μεγαλύτερο βάθος κι έκταση στην Ελλάδα. Αυτό επίσης είναι που
κάνει να τρέμει και να θυμώνει ο Τσίπρας, μαζί με τους κολλητούς του Μακρόν,
Μέρκελ, Μέι, Τραμπ.
Πάλι και πάλι το επείγον για τη χώρα και το λαό της
συμπέρασμα για δράση, είναι η ανάγκη για την προώθηση, την Οργάνωση και το
Συντονισμό της Λαϊκής Δημοκρατικής, Επαναστατικής και Σοσιαλιστικής
Αντεπίθεσης, σε όλους τους χώρους εργασίας, παιδείας και ζωής του λαού, των
εργαζόμενων στο εργοστάσιο και παντού, στη βιομηχανία, τη βιοτεχνία και το
εμπόριο, των κατοίκων στη συνοικία, των μαθητών και των φοιτητών στη σχολή και
στο σχολείο, των στρατιωτών στα στρατόπεδα, ενάντια στη ολοκληρωτική μετατροπή
της Ελλάδας σε «πεδίο γενικών πολεμικών δοκιμών και δράσεων» του ιμπεριαλισμού
και των θεσμών του. Είναι αυτή η ίδια η «αξιόπιστη συμμαχία» των πολιτικών
εκπροσώπων του συστήματος, γνήσιων και γραφειοκρατικών, με τον ιμπεριαλισμό,
αυτή που στραγγαλίζει και ποδηγετεί και την οικονομία, την κοινωνία και την
πολιτική, τη δημοκρατία, το Σύνταγμα και τους θεσμούς της. Είναι όλο αυτό που
πρέπει ν’ ανατραπεί για να μπορέσει η χώρα να γίνει «κανονική», που σημαίνει
προς όφελος του λαού της και σε βάρος κι ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Για
να μπορέσει να λύσει ακόμα και τα πιο βασικά προβλήματα, που ενώ ο Τσίπρας λέει
ότι «ξεπεράστηκαν», ο Πούτιν –μαζί με τον ελληνικό λαό και όλο τον κόσμο- επιμένει
στη συνέντευξή του, ότι «δεν έχουν ξεπεραστεί» και « η Ρωσία είναι έτοιμη και
πάλι να βοηθήσει στο να ξεπεραστούν». Αυτός ναι, απευθυνόμενος στον ελληνικό
λαό. Σ’ αυτό πρέπει και μπορούν να συμβάλλουν τα μέλη και στελέχη και σίγουρα η
βάση του ΣΥΡΙΖΑ, παίρνοντας το δικό του Λαϊκό Δημοκρατικό, Επαναστατικό,
Αντιιμπεριαλιστικό κι Αντικαπιταλιστικό και Σοσιαλιστικό Δρόμο, Μέτωπο και
Κυβέρνηση, με τη χάραξη του οποίου δρόμου κέρδισαν τις εκλογές, αφήνοντας ή/και
ανατρέποντας άμεσα τη γραφειοκρατία τους, στο δικό της δρόμο προς την πλήρη
απορρόφησή της από το σύστημα.
(*) Από τίτλο άρθρου του ιστότοπου iskra.gr, πάνω στην επίσκεψη του Τσίπρα στη Μόσχα
