ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2020
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΡΚΗ ΚΑΙ ΤΩΡΙΝΟ, "ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ", ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ, Ν’ ΑΝΤΙΠΑΡΑΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΔΥΑΔΙΚΗ ΠΡΟΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ-ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
Είναι στη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά ιδιαίτερα που πρέπει και μπορεί να προωθηθεί η οργανωμένη, προλεταριακή διέξοδος στην κρίση, τον πόλεμο και τα φασισμό του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Όπως ήταν ιστορικά κοινωνικά φυσικό, ο «βιολογικός» νέος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ενάντια στην ανθρωπότητα και τους κύριους υπερασπιστές και εκφραστές της, τη Λαϊκή Κίνα, τη Ρωσική Ομοσπονδία, τη Σοσιαλιστική Κούβα, της ΛΔ της Κορέας και την Μπολιβαριανή Βενεζουέλα, γύρισε μπούμερανγκ ενάντια στον ίδιο τον ιμπεριαλισμό: Είναι στις κύριες ιμπεριαλιστικές χώρες όπου επεκτάθηκε και βάθυνε η ολοκληρωτική και τελική κρίση του συστήματος, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική, παρά τη συγκέντρωσή του σε ολοένα και λιγότερα χέρια, που βέβαια αντί να τη μετριάσει, την επιδεινώνει.
Το ανύπαρκτο ήδη κύρος αυτού του συστήματος μπροστά στις μάζες του κόσμου, μετατράπηκε ακόμα περισσότερο στο αντίθετό του, δηλαδή στο κύρος της κρατικοποιημένης και κεντρικά σχεδιασμένης προς όφελος του λαού ιδιοκτησίας, της επέμβασης των εργαζόμενων και όλου του λαού, με πρότυπα σοσιαλιστικά, διεθνούς-διεθνιστικής αλληλεγγύης και μάλιστα με τον κομμουνιστικό κανόνα «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του», όπως ήταν η θυσία των νέων γενεών με την απομόνωσή τους, ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΥΑΛΩΤΟΥΣ συντρόφους της ζωής κι όπου η θυσία είναι η ύψιστη έκφραση αυτού του κομμουνιστικού κανόνα. Ενώ σ’ αυτό το σοσιαλιστικό πρότυπο δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πρωτοστάτησαν η Λαϊκή Κίνα (Εργατικό Κράτος, με την καθοδήγηση του ΚΚ Κίνας, Σοσιαλιστική Κούβα, με την καθοδήγηση του ΚΚ Κούβας, και η Ρωσική Ομοσπονδία, με κατακτήσεις που έγιναν προηγούμενα με το Εργατικό Κράτος και που παραμένουν πάντα ζωντανές στην κοινωνική λαϊκή σοβιετική βάση της και στο μέρος της ιδιοκτησίας που είναι κρατική, καθώς και σε μέρος του εποικοδομήματός της και της ηγεσίας της.
Αυτό έκαναν και οι μάζες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, συνειδητά, παρά κι ενάντια στην κρατική τρομοκρατία, που ασκούνταν μέσα από κυβερνητικά στελέχη, γιατρούς υπαλλήλους της κυβέρνησης, καλοπληρωμένους ηθοποιούς, κανάλια, κτλ, που καθημερινά βομβαρδίζουν τον κόσμο από τα ΜΜΕ και από την καθοδηγούμενη από εκεί αστυνομοκρατία, που το μόνο που κάνουν –ανάμεσα στ’ άλλα με τα χιλιάδες πρόστιμα και ποινές- είναι να δείχνουν το φασιστικό πρόσωπο του συστήματος, να μειώνουν τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια του λαού και να εφαρμόζουν την προμελετημένη γενική πολεμική προετοιμασία, στην Ελλάδα και σε παγκόσμια κλίμακα και της οποίας αυτή η τρομοκρατία και αστυνομοκρατία είναι μέρος της επίσης προμελετημένης από τον ιμπεριαλισμό δημιουργίας, διάδοσης και εργαλειοποίησης του κορωναϊού. Κι όλο αυτό στα πλαίσια αυτού του νέου, αυτή τη φορά πραγματικά παγκόσμιου, πολέμου, που με τη σειρά του είναι μέρος του Διαρκούς 3ου Παγκόσμιου Πολέμου, που κομματιαστά, όσο και συντονισμένα, κάνει ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, καθημερινά, με όλα τα μέσα και παντού, ενάντια στην ανθρωπότητα. Τώρα τον κάνει, άμεσα, «αιφνίδια», «προληπτικά», παγκόσμια, προετοιμάζοντας τον παγκόσμιο ατομικό πόλεμο, με τον οποίο πειραματίζεται, με πραγματικά ατομικά όπλα, σε όλο τον κόσμο, κύρια στις περιοχές κοντά στη Λαϊκή Κίνα και τη Ρωσική Ομοσπονδία. Την ίδια στιγμή αυτό το σύστημα, στην Ελλάδα και στον κόσμο δεν διέθετε τα πιο απλά μέσα προστασίας, όπως τις μάσκες και τα μαζικά τεστ, που μόνο για κερδοσκοπικούς λόγους σκέφτονται τώρα να εφαρμόσουν. Είναι και πάλι η επιβεβαίωση του κανόνα που ισχύει στο καπιταλιστικό σύστημα: και δεν λειτουργεί προς όφελος του λαού και τον σκοτώνει καθημερινά και δήθεν «για να τον προστατεύσει» από αυτή την καταστροφή που το ίδιο το σύστημα προκαλεί, καταφεύγει στα κατασταλτικά φασιστικά μέτρα.
Το ποιος είναι ο κύριος στόχος αυτού και του ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου ατομικού πολέμου αποκαλύφθηκε σε όλο το τραγικό κι εγκληματικό μεγαλείο και μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, από το γεγονός ότι στα κύρια κέντρα του ιμπεριαλισμού, με επικεφαλής τον αμερικάνικο και το γνήσιο αντιπρόσωπό του, τον Τραμπ, δηλαδή στις ΗΠΑ, την Αγγλία, τη Γαλλία και γενικά στις χώρες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, το σύστημα αυτό, όχι για πρώτη αλλά ξεκάθαρη και τελεσίδικη φορά, ΕΒΑΛΕ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΑΝΩ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟ ΛΑΟ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥ!!! Ό, τι δηλαδή κάνει και σε όλο τον κόσμο το έκανε και στις ίδιες του τις χώρες και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο βαθμό, γιατί μεγάλο και βαθύ ήταν το μπούμερανγκ που γύρισε ενάντιά του, από τη νέα παγκόσμια επίθεσή του στην ανθρωπότητα. Όπως πάντα, την βαθιά κρίση που του προέκυψε, την έριξε και πάλι, με εγκληματικό τρόπο στις εργαζόμενες και λαϊκές μάζες. Αντίθετα, η ανθρωπότητα και οι κατακτήσεις που έχει πετύχει, οδήγησαν στο να υπάρξουν πολύ λιγότερες ανθρώπινες απώλειες στις υπόλοιπες χώρες κι ακόμα λιγότερες στην Κίνα και τη Ρωσία, παρόλο που αυτές οι δύο χώρες ήταν ο στόχος της νέας «βιολογικής» επίθεσης του ιμπεριαλισμού, γιατί εκεί ακριβώς υπήρξαν οι πιο προχωρημένες κατακτήσεις της ανθρωπότητας, μέσα από τις σοσιαλιστικές τους επαναστάσεις και γιατί αποτελούν σήμερα το κέντρο της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης. Είναι γι’ αυτό που μαζί με τη μεγαλύτερη οδύνη μας για τις απώλειες αυτές, εκφράζουμε ταυτόχρονα την ανάγκη της ταξικής και αλληλέγγυας, διεθνούς-διεθνιστικής σοσιαλιστικής συμπαράστασης στους λαούς των ιμπεριαλιστικών χωρών και ενωμένοι μαζί τους ενάντια στο σύστημα των χωρών τους. Σαν έκφραση και μέρος του αναγκαίου και εφικτού, όσο και ήδη αντικειμενικού Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού-Αντικαπιταλιστικού Μετώπου, έτοιμου να μετατρέψει τον ιμπεριαλιστικό αντιλαϊκό και με όλα τα μέσα πόλεμο, σε Αντεπίθεση ενάντια στον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό κι Επανάσταση, με όλα επίσης τα μέσα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά, ηθικά, όσο και στρατιωτικά.
Τι άλλο μπορεί να δείξει αυτό το παγκόσμιο ταξικό, πάντα διπολικό προτσές, έξω από το ότι αντικειμενικά υπάρχει, εδώ και έναν αιώνα, μια «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα» (σοσιαλισμός v/s καπιταλισμός), ένας «αναπόφευκτος πόλεμος» (όσο υπάρχει ο καπιταλισμός), σ’ ένα «τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών» ανάμεσα στα δύο συστήματα, σε μια «παγκόσμια Δυαδική Εξουσία», ανάμεσα σ’ ένα σύστημα που πεθαίνει, μέσα στην «επιθανάτια αγωνία» της ολοκληρωτικής και τελικής κρίσης, του φασισμού και του πολέμου του (και θέλει να σκοτώσει τους ανθρώπους παρά να πεθάνει το ίδιο) κι ένα σύστημα που έχει γεννηθεί στον κόσμο με τη Σοσιαλιστική Επανάσταση της Ρωσίας του 1917, επεκτάθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου, σαν Εργατικά (Σοσιαλιστικά) Κράτη, Επαναστατικά Κράτη και οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, ηθικές κατακτήσεις σε όλες τις ηπείρους; Παρ’ όλο που δεν έχει προλάβει ακόμα να σταθεροποιηθεί σαν σοσιαλιστικό σύστημα (που μόνο παγκόσμια μπορεί να το πετύχει), είναι αυτό που δίνει την πιο ανυψωμένη έκφραση σ’ αυτό που λέμε «πάντα ζωντανό κι επίκαιρο», σαν η μοναδική διέξοδος για να υπάρξει αέναη ζωή, περιβάλλον, πρόοδος και ειρήνη στην ανθρωπότητα. «Καπιταλισμός σημαίνει βαρβαρότητα και πόλεμος, σοσιαλισμός σημαίνει ειρήνη και πρόοδος». Είναι όλα αυτά που μας δίδαξε ο μαρξισμός-λενινισμός-τροτσκισμός και τα εξέφρασε στη σημερινή φάση της σύγκρουσης των δύο συστημάτων και της Άμεσης κι Επείγουσας Μετάβασης στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, με το συνοπτικό τρόπο που παραθέτουμε σ’ αυτή την παράγραφο, ο Χ. Ποσάδας και ο Τροτσκισμός-Ποσαδισμός, σαν συνεχιστής τους και που τόσο φανερά έχει επιβεβαιωθεί στο μεταξύ.
150 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν, πρέπει να δοθεί άμεσα, επειγόντως, προγραμματική και οργανωτική μορφή και περιεχόμενο, με τη θεωρία και την πράξη του επιστημονικού σοσιαλισμού, που δίνει στην εργατική τάξη -από το ρόλο της στην οικονομία και την κοινωνία, όπου ήδη έχει θητεύσει στο δικό της «κομμουνιστικό σχολειό», μέσα από τα δικά της όργανα, συνδικάτα, επιτροπές-συμβούλια-σοβιέτ, κόμματα-, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική πάλη και πορεία. Είναι αυτά τα όργανα, μ’ αυτό το πρόγραμμα και στόχους πάλης, που πρέπει να γεννηθούν, ν’ αναγεννηθούν, ν’ ανασυνταχτούν και ν’ ανυψωθούν προς το ανώτερο επίπεδο της επιστημονικής σοσιαλιστικής οργάνωσης και δράσης. Ώστε η αντικειμενική και αυθόρμητη ταξική και συστημική σύγκρουση καπιταλισμός-σοσιαλισμός, όπως τη συνοψίσαμε κι εδώ και που –για την ώρα- υπάρχει και περιορίζεται σαν τέτοια, δηλαδή εμπειρική, εξαιτίας της εγκατάλειψης του μαρξισμού-λενινισμού από την ανά τον κόσμο γραφειοκρατία της «αριστεράς» κάθε απόχρωσης (τα εισαγωγικά για τη γραφειοκρατία κι όχι για τις οργανώσεις-κατακτήσεις της Αριστεράς, από τη μεριά της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών μαζών), να μετατραπεί σε συνειδητή οργάνωση και δράση. Και μάλιστα απέναντι στον καπιταλισμό, που αυτός είναι συγκεντρωμένος στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, μ’ επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και σκέφτεται και δρα συνειδητά ενάντια στην ανθρωπότητα, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ακριβώς πρόκειται για συστημική σύγκρουση. Είναι γι’ αυτό που προετοιμάζεται και δρα με βαρβαρότητα, φασισμό και πόλεμο, ενάντια στο «φάντασμα» του σοσιαλισμού –είναι πράγματι τέτοιο φάντασμα γι’ αυτόν, αλλά χειροπιαστό και συνειδητό-εφικτό όραμα για όλους τους λαούς του κόσμου-, ακόμα κι αν έχει επίσης συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει πλέον κανένα κύρος και καμιά βάση κοινωνική και πολιτική σ’ αυτή την αντιλαϊκή-πολεμική προετοιμασία και δράση. Είναι τόσο συνειδητό το ιμπεριαλιστικό κέντρο, ώστε σκέφτεται, οργανώνεται και δρα κατευθείαν με αντισοσιαλιστικό στόχο και τρόπο, «πάνω ακόμα κι από τους μηχανισμούς που το ίδιο του το σύστημα έχει δημιουργήσει, ΝΑΤΟ, Πεντάγωνο, ΕΕ, κτλ» (Χ. Ποσάδας). Προσπαθώντας βέβαια κάθε φορά να τους συντονίσει στην πολεμική τους δράση. Αυτό επιβεβαιώθηκε ακόμα και στον τωρινό «βιολογικό» πόλεμο, όπου αυτό το κέντρο, μέσω του Τραμπ, έδρασε εντελώς ανεξάρτητα και πάνω από οποιοδήποτε τέτοιο μηχανισμό του συστήματος. Τόσο στην εξαπόλυση, όσο και στην εργαλειοποίηση αυτού του πολέμου, με κύριο στόχο το Εργατικό Κράτος της Κίνας –δεν είναι η στιγμή να δικαιολογήσουμε την επιμονή μας σ’ αυτό το χαρακτηρισμό της σαν Εργατικό Κράτος-. Κι αυτή ήταν η πολλοστή φορά, που στο πρόσωπο της Κίνας, το ιμπεριαλιστικό κέντρο βλέπει το σοσιαλιστικό μέλλον της ανθρωπότητας, πράγμα που το διακηρύσσει δημόσια. Δεν θα χρησιμοποιήσουμε μόνο αυτό το γεγονός, σαν επιχείρημα για το χαρακτηρισμό της Κίνας σαν Εργατικό Κράτος, που συνοπτικά οφείλεται στο ότι στη διακυβέρνησή της βρίσκεται το ΚΚ Κίνας, αν και στην οικονομία της χώρας κάνει «αλληλοδιείσδυση» με τον καπιταλισμό, σαν μια -καθόλου αναγκαία σήμερα και διαστρεβλωμένη και διογκωμένη- εφαρμογή της ΝΕΠ του Λένιν.
Θυσία για τους ανθρώπους καμιά θυσία για το σύστημα. Ήδη η θυσία που έκαναν και κάνουν οι νεότερες γενεές για να σώσουν τους ηλικιωμένους, έπρεπε και πρέπει, μπορεί να γίνει οργανωμένα, μέσα από τις εργατικές και λαϊκές οργανώσεις, συνδικάτα, επιτροπές, κόμματα της Αριστεράς, το συντονισμό και το Ενιαίο Μέτωπο ανάμεσά τους, στους χώρους ζωής κι εργασίας και στις υγειονομικές υπηρεσίες, αρχίζοντας από την εκλεγμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους συλλόγους εργαζομένων εκεί, την ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕΔΗΝ, ΕΙΝΑΠ, τοπικές επιτροπές τους, κτλ, παρά κι ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την αστυνομοκρατία. Έτσι όχι μόνο θα υπήρχαν και θα υπάρξουν λιγότερες ή και μηδαμινές άμεσες απώλειες από τον «βιολογικό» πόλεμο, σε ζωή, υγεία κι εργασία, αλλά και λιγότερες «παράπλευρες απώλειες», δηλαδή από άλλα αίτια (πάντα αποτέλεσμα της ύπαρξης του συστήματος), που εδώ και δεκαετίες είναι πολλές φορές πολύ περισσότερες από τις άμεσες, τόσο σε ζωές και σε υγεία, όσο και σε εργασιακές συνθήκες και κατακτήσεις της εργατικής τάξης και του λαού. Είναι επίσης μ’ αυτό τον τρόπο που μια τέτοια, συνειδητή οργάνωση της αντικειμενικής και αυθόρμητης Εργατικής-Λαϊκής Δυαδικής Εξουσίας, στη συνέχεια θα κάνει πράξη το σύνθημα «καμιά θυσία για το σύστημα», την οποία θέλει αυτό να επιβάλλει και ήδη επιβάλλει στους εργαζόμενους και όλο το λαό. Αντίθετα μια τέτοια οργανωμένη Δυαδική Εξουσία πρέπει και μπορεί, θα οδηγήσει στην οριστική «θυσία» του καπιταλισμού ιμπεριαλισμού προς όφελος της ανθρωπότητας: θα προωθήσει άμεσα την Αντεπίθεση ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, χρησιμοποιώντας και το αντικειμενικό μπούμερανγκ που στράφηκε ενάντιά του στον τωρινό πόλεμό του. Με αυριανή ήδη αρχή το γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς σύμφωνα με τις αποφάσεις των δικών της οργάνων κι όχι της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής κυβέρνησης της Δεξιάς. Στην πορεία της μετατροπής αυτής της Δυαδικής σε Μοναδική Εργατική-Λαϊκή Εξουσία, σε Εργατικό Κράτος και σοσιαλισμό, σε κάθε χώρα, ήπειρο και όλο τον κόσμο.
Έχει αποδειχτεί σε όλο τον κόσμο, αυτό που ο Χ. Ποσάδας ανέλυε στο τελευταίο εν ζωή του Πρωτομαγιάτικο Μανιφέστο της Τροτσκιστικής-Ποσαδικής 4ης Διεθνούς, το 1981. «Οι αντιθέσεις –τότε έμεναν σ’ αυτές, στη συνέχεια η πάντα φιλοκαπιταλιστική γραφειοκρατία τις οδήγησε προς το ένα σκέλος τους, δηλαδή στον καπιταλισμό, σημείωση δική μας- που υπάρχουν στην οικοδόμηση του Εργατικού Κράτους, δεν είναι αποτέλεσμα του συστήματός τους, αλλά της συμπεριφοράς και της πολιτικής των ηγεσιών. Αυτές οι αντιθέσεις οφείλονται στη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο Εργατικό Κράτος, στο κοινωνικό καθεστώς που οικοδομεί, το σοσιαλισμό και την ηγεσία που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις απαιτήσεις του Εργατικού Κράτους. Στο καπιταλιστικό σύστημα αντίθετα όλες οι ηγεσίες είναι άμεσα εκφράσεις του καπιταλιστικού συστήματος και είναι το ίδιο το σύστημα που είναι υπεύθυνο για τα προβλήματα που υπάρχουν». Συνοπτικά και συμπερασματικά: στο Εργατικό Κράτος και στην πορεία προς αυτό και το σοσιαλισμό, στην Αριστερά και τις συνδικαλιστικές, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, είναι αναγκαίες ηγεσίες που υπηρετούν το Εργατικό Κράτος, το σοσιαλιστικό σύστημα και την πορεία προς αυτό, ενώ αντίθετα στις καπιταλιστικές χώρες, για να μπορέσουν να ξεπεράσουν την κρίση, τον πόλεμο και το φασισμό τους και να προοδεύσουν, είναι αναγκαίες ηγεσίες που δεν υπηρετούν το σύστημά τους. Καμιά ρεφορμιστική, οπορτουνιστική, σοσιαλδημοκρατική, «ριζοσπαστική», προγραμματικά αριστερή μαξιμαλιστική και σεχτάρια, γραφειοκρατική ηγεσία στον κόσμο και στην Ελλάδα, δεν υπηρέτησε και δεν υπηρετεί στην πράξη την εφικτή Μετάβαση από τον καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό και κατέληξαν όλες να υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα και κατά συνέπεια όλες του τις συστημικές επιταγές της βαρβαρότητας και του πολέμου. Στην Ελλάδα είχαμε το παράδειγμα της γραφειοκρατικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της βαθιά καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής διακυβέρνησής της. Παρ’ όλο που «οι μάζες του κόσμου είναι ώριμες για το σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας) και παρόλο που η εργατική τάξη έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτή την πορεία, είναι αναγκαία τα γνήσια εργατικά και λαϊκά όργανα και επαναστατικές ηγεσίες, συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, το Ενιαίο Μέτωπο ανάμεσά τους και η Κυβέρνησή του, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την Μοναδική Εργατική-Λαϊκή Εξουσία, οι αντικαπιταλιστικοί-αντιιμπεριαλιστικοί στόχοι και πάλη, το Τοπικό και Παγκόσμιο Αντικαπιταλιστικό-Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, το Εργατικό Κράτος και ο Σοσιαλισμός, στην Ελλάδα και παντού. Με την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών καπιταλιστών και την δικτατορία-άμεση, σοβιετική, δημοκρατία, του προλεταριάτου, πάντα και ποτέ όσο σήμερα επίκαιρη και αναγκαία και Μοναδική Διέξοδος για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Σε μια εγκαταστημένη εδώ και έναν αιώνα παγκόσμια Δυαδική Εξουσία ανάμεσα στα δύο συστήματα, «Τρίτος Δρόμος» δεν υπάρχει.
ΕΚΚ (Τ-Π), 29/4/2020
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΡΚΗ ΚΑΙ ΤΩΡΙΝΟ, "ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ", ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ, Ν’ ΑΝΤΙΠΑΡΑΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΔΥΑΔΙΚΗ ΠΡΟΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ-ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
Είναι στη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά ιδιαίτερα που πρέπει και μπορεί να προωθηθεί η οργανωμένη, προλεταριακή διέξοδος στην κρίση, τον πόλεμο και τα φασισμό του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Όπως ήταν ιστορικά κοινωνικά φυσικό, ο «βιολογικός» νέος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ενάντια στην ανθρωπότητα και τους κύριους υπερασπιστές και εκφραστές της, τη Λαϊκή Κίνα, τη Ρωσική Ομοσπονδία, τη Σοσιαλιστική Κούβα, της ΛΔ της Κορέας και την Μπολιβαριανή Βενεζουέλα, γύρισε μπούμερανγκ ενάντια στον ίδιο τον ιμπεριαλισμό: Είναι στις κύριες ιμπεριαλιστικές χώρες όπου επεκτάθηκε και βάθυνε η ολοκληρωτική και τελική κρίση του συστήματος, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική, παρά τη συγκέντρωσή του σε ολοένα και λιγότερα χέρια, που βέβαια αντί να τη μετριάσει, την επιδεινώνει.
Το ανύπαρκτο ήδη κύρος αυτού του συστήματος μπροστά στις μάζες του κόσμου, μετατράπηκε ακόμα περισσότερο στο αντίθετό του, δηλαδή στο κύρος της κρατικοποιημένης και κεντρικά σχεδιασμένης προς όφελος του λαού ιδιοκτησίας, της επέμβασης των εργαζόμενων και όλου του λαού, με πρότυπα σοσιαλιστικά, διεθνούς-διεθνιστικής αλληλεγγύης και μάλιστα με τον κομμουνιστικό κανόνα «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του», όπως ήταν η θυσία των νέων γενεών με την απομόνωσή τους, ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΥΑΛΩΤΟΥΣ συντρόφους της ζωής κι όπου η θυσία είναι η ύψιστη έκφραση αυτού του κομμουνιστικού κανόνα. Ενώ σ’ αυτό το σοσιαλιστικό πρότυπο δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πρωτοστάτησαν η Λαϊκή Κίνα (Εργατικό Κράτος, με την καθοδήγηση του ΚΚ Κίνας, Σοσιαλιστική Κούβα, με την καθοδήγηση του ΚΚ Κούβας, και η Ρωσική Ομοσπονδία, με κατακτήσεις που έγιναν προηγούμενα με το Εργατικό Κράτος και που παραμένουν πάντα ζωντανές στην κοινωνική λαϊκή σοβιετική βάση της και στο μέρος της ιδιοκτησίας που είναι κρατική, καθώς και σε μέρος του εποικοδομήματός της και της ηγεσίας της.
Αυτό έκαναν και οι μάζες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, συνειδητά, παρά κι ενάντια στην κρατική τρομοκρατία, που ασκούνταν μέσα από κυβερνητικά στελέχη, γιατρούς υπαλλήλους της κυβέρνησης, καλοπληρωμένους ηθοποιούς, κανάλια, κτλ, που καθημερινά βομβαρδίζουν τον κόσμο από τα ΜΜΕ και από την καθοδηγούμενη από εκεί αστυνομοκρατία, που το μόνο που κάνουν –ανάμεσα στ’ άλλα με τα χιλιάδες πρόστιμα και ποινές- είναι να δείχνουν το φασιστικό πρόσωπο του συστήματος, να μειώνουν τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια του λαού και να εφαρμόζουν την προμελετημένη γενική πολεμική προετοιμασία, στην Ελλάδα και σε παγκόσμια κλίμακα και της οποίας αυτή η τρομοκρατία και αστυνομοκρατία είναι μέρος της επίσης προμελετημένης από τον ιμπεριαλισμό δημιουργίας, διάδοσης και εργαλειοποίησης του κορωναϊού. Κι όλο αυτό στα πλαίσια αυτού του νέου, αυτή τη φορά πραγματικά παγκόσμιου, πολέμου, που με τη σειρά του είναι μέρος του Διαρκούς 3ου Παγκόσμιου Πολέμου, που κομματιαστά, όσο και συντονισμένα, κάνει ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, καθημερινά, με όλα τα μέσα και παντού, ενάντια στην ανθρωπότητα. Τώρα τον κάνει, άμεσα, «αιφνίδια», «προληπτικά», παγκόσμια, προετοιμάζοντας τον παγκόσμιο ατομικό πόλεμο, με τον οποίο πειραματίζεται, με πραγματικά ατομικά όπλα, σε όλο τον κόσμο, κύρια στις περιοχές κοντά στη Λαϊκή Κίνα και τη Ρωσική Ομοσπονδία. Την ίδια στιγμή αυτό το σύστημα, στην Ελλάδα και στον κόσμο δεν διέθετε τα πιο απλά μέσα προστασίας, όπως τις μάσκες και τα μαζικά τεστ, που μόνο για κερδοσκοπικούς λόγους σκέφτονται τώρα να εφαρμόσουν. Είναι και πάλι η επιβεβαίωση του κανόνα που ισχύει στο καπιταλιστικό σύστημα: και δεν λειτουργεί προς όφελος του λαού και τον σκοτώνει καθημερινά και δήθεν «για να τον προστατεύσει» από αυτή την καταστροφή που το ίδιο το σύστημα προκαλεί, καταφεύγει στα κατασταλτικά φασιστικά μέτρα.
Το ποιος είναι ο κύριος στόχος αυτού και του ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου ατομικού πολέμου αποκαλύφθηκε σε όλο το τραγικό κι εγκληματικό μεγαλείο και μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, από το γεγονός ότι στα κύρια κέντρα του ιμπεριαλισμού, με επικεφαλής τον αμερικάνικο και το γνήσιο αντιπρόσωπό του, τον Τραμπ, δηλαδή στις ΗΠΑ, την Αγγλία, τη Γαλλία και γενικά στις χώρες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, το σύστημα αυτό, όχι για πρώτη αλλά ξεκάθαρη και τελεσίδικη φορά, ΕΒΑΛΕ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΑΝΩ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟ ΛΑΟ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥ!!! Ό, τι δηλαδή κάνει και σε όλο τον κόσμο το έκανε και στις ίδιες του τις χώρες και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο βαθμό, γιατί μεγάλο και βαθύ ήταν το μπούμερανγκ που γύρισε ενάντιά του, από τη νέα παγκόσμια επίθεσή του στην ανθρωπότητα. Όπως πάντα, την βαθιά κρίση που του προέκυψε, την έριξε και πάλι, με εγκληματικό τρόπο στις εργαζόμενες και λαϊκές μάζες. Αντίθετα, η ανθρωπότητα και οι κατακτήσεις που έχει πετύχει, οδήγησαν στο να υπάρξουν πολύ λιγότερες ανθρώπινες απώλειες στις υπόλοιπες χώρες κι ακόμα λιγότερες στην Κίνα και τη Ρωσία, παρόλο που αυτές οι δύο χώρες ήταν ο στόχος της νέας «βιολογικής» επίθεσης του ιμπεριαλισμού, γιατί εκεί ακριβώς υπήρξαν οι πιο προχωρημένες κατακτήσεις της ανθρωπότητας, μέσα από τις σοσιαλιστικές τους επαναστάσεις και γιατί αποτελούν σήμερα το κέντρο της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης. Είναι γι’ αυτό που μαζί με τη μεγαλύτερη οδύνη μας για τις απώλειες αυτές, εκφράζουμε ταυτόχρονα την ανάγκη της ταξικής και αλληλέγγυας, διεθνούς-διεθνιστικής σοσιαλιστικής συμπαράστασης στους λαούς των ιμπεριαλιστικών χωρών και ενωμένοι μαζί τους ενάντια στο σύστημα των χωρών τους. Σαν έκφραση και μέρος του αναγκαίου και εφικτού, όσο και ήδη αντικειμενικού Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού-Αντικαπιταλιστικού Μετώπου, έτοιμου να μετατρέψει τον ιμπεριαλιστικό αντιλαϊκό και με όλα τα μέσα πόλεμο, σε Αντεπίθεση ενάντια στον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό κι Επανάσταση, με όλα επίσης τα μέσα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά, ηθικά, όσο και στρατιωτικά.
Τι άλλο μπορεί να δείξει αυτό το παγκόσμιο ταξικό, πάντα διπολικό προτσές, έξω από το ότι αντικειμενικά υπάρχει, εδώ και έναν αιώνα, μια «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα» (σοσιαλισμός v/s καπιταλισμός), ένας «αναπόφευκτος πόλεμος» (όσο υπάρχει ο καπιταλισμός), σ’ ένα «τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών» ανάμεσα στα δύο συστήματα, σε μια «παγκόσμια Δυαδική Εξουσία», ανάμεσα σ’ ένα σύστημα που πεθαίνει, μέσα στην «επιθανάτια αγωνία» της ολοκληρωτικής και τελικής κρίσης, του φασισμού και του πολέμου του (και θέλει να σκοτώσει τους ανθρώπους παρά να πεθάνει το ίδιο) κι ένα σύστημα που έχει γεννηθεί στον κόσμο με τη Σοσιαλιστική Επανάσταση της Ρωσίας του 1917, επεκτάθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου, σαν Εργατικά (Σοσιαλιστικά) Κράτη, Επαναστατικά Κράτη και οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, ηθικές κατακτήσεις σε όλες τις ηπείρους; Παρ’ όλο που δεν έχει προλάβει ακόμα να σταθεροποιηθεί σαν σοσιαλιστικό σύστημα (που μόνο παγκόσμια μπορεί να το πετύχει), είναι αυτό που δίνει την πιο ανυψωμένη έκφραση σ’ αυτό που λέμε «πάντα ζωντανό κι επίκαιρο», σαν η μοναδική διέξοδος για να υπάρξει αέναη ζωή, περιβάλλον, πρόοδος και ειρήνη στην ανθρωπότητα. «Καπιταλισμός σημαίνει βαρβαρότητα και πόλεμος, σοσιαλισμός σημαίνει ειρήνη και πρόοδος». Είναι όλα αυτά που μας δίδαξε ο μαρξισμός-λενινισμός-τροτσκισμός και τα εξέφρασε στη σημερινή φάση της σύγκρουσης των δύο συστημάτων και της Άμεσης κι Επείγουσας Μετάβασης στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, με το συνοπτικό τρόπο που παραθέτουμε σ’ αυτή την παράγραφο, ο Χ. Ποσάδας και ο Τροτσκισμός-Ποσαδισμός, σαν συνεχιστής τους και που τόσο φανερά έχει επιβεβαιωθεί στο μεταξύ.
150 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν, πρέπει να δοθεί άμεσα, επειγόντως, προγραμματική και οργανωτική μορφή και περιεχόμενο, με τη θεωρία και την πράξη του επιστημονικού σοσιαλισμού, που δίνει στην εργατική τάξη -από το ρόλο της στην οικονομία και την κοινωνία, όπου ήδη έχει θητεύσει στο δικό της «κομμουνιστικό σχολειό», μέσα από τα δικά της όργανα, συνδικάτα, επιτροπές-συμβούλια-σοβιέτ, κόμματα-, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική πάλη και πορεία. Είναι αυτά τα όργανα, μ’ αυτό το πρόγραμμα και στόχους πάλης, που πρέπει να γεννηθούν, ν’ αναγεννηθούν, ν’ ανασυνταχτούν και ν’ ανυψωθούν προς το ανώτερο επίπεδο της επιστημονικής σοσιαλιστικής οργάνωσης και δράσης. Ώστε η αντικειμενική και αυθόρμητη ταξική και συστημική σύγκρουση καπιταλισμός-σοσιαλισμός, όπως τη συνοψίσαμε κι εδώ και που –για την ώρα- υπάρχει και περιορίζεται σαν τέτοια, δηλαδή εμπειρική, εξαιτίας της εγκατάλειψης του μαρξισμού-λενινισμού από την ανά τον κόσμο γραφειοκρατία της «αριστεράς» κάθε απόχρωσης (τα εισαγωγικά για τη γραφειοκρατία κι όχι για τις οργανώσεις-κατακτήσεις της Αριστεράς, από τη μεριά της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών μαζών), να μετατραπεί σε συνειδητή οργάνωση και δράση. Και μάλιστα απέναντι στον καπιταλισμό, που αυτός είναι συγκεντρωμένος στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, μ’ επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και σκέφτεται και δρα συνειδητά ενάντια στην ανθρωπότητα, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ακριβώς πρόκειται για συστημική σύγκρουση. Είναι γι’ αυτό που προετοιμάζεται και δρα με βαρβαρότητα, φασισμό και πόλεμο, ενάντια στο «φάντασμα» του σοσιαλισμού –είναι πράγματι τέτοιο φάντασμα γι’ αυτόν, αλλά χειροπιαστό και συνειδητό-εφικτό όραμα για όλους τους λαούς του κόσμου-, ακόμα κι αν έχει επίσης συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει πλέον κανένα κύρος και καμιά βάση κοινωνική και πολιτική σ’ αυτή την αντιλαϊκή-πολεμική προετοιμασία και δράση. Είναι τόσο συνειδητό το ιμπεριαλιστικό κέντρο, ώστε σκέφτεται, οργανώνεται και δρα κατευθείαν με αντισοσιαλιστικό στόχο και τρόπο, «πάνω ακόμα κι από τους μηχανισμούς που το ίδιο του το σύστημα έχει δημιουργήσει, ΝΑΤΟ, Πεντάγωνο, ΕΕ, κτλ» (Χ. Ποσάδας). Προσπαθώντας βέβαια κάθε φορά να τους συντονίσει στην πολεμική τους δράση. Αυτό επιβεβαιώθηκε ακόμα και στον τωρινό «βιολογικό» πόλεμο, όπου αυτό το κέντρο, μέσω του Τραμπ, έδρασε εντελώς ανεξάρτητα και πάνω από οποιοδήποτε τέτοιο μηχανισμό του συστήματος. Τόσο στην εξαπόλυση, όσο και στην εργαλειοποίηση αυτού του πολέμου, με κύριο στόχο το Εργατικό Κράτος της Κίνας –δεν είναι η στιγμή να δικαιολογήσουμε την επιμονή μας σ’ αυτό το χαρακτηρισμό της σαν Εργατικό Κράτος-. Κι αυτή ήταν η πολλοστή φορά, που στο πρόσωπο της Κίνας, το ιμπεριαλιστικό κέντρο βλέπει το σοσιαλιστικό μέλλον της ανθρωπότητας, πράγμα που το διακηρύσσει δημόσια. Δεν θα χρησιμοποιήσουμε μόνο αυτό το γεγονός, σαν επιχείρημα για το χαρακτηρισμό της Κίνας σαν Εργατικό Κράτος, που συνοπτικά οφείλεται στο ότι στη διακυβέρνησή της βρίσκεται το ΚΚ Κίνας, αν και στην οικονομία της χώρας κάνει «αλληλοδιείσδυση» με τον καπιταλισμό, σαν μια -καθόλου αναγκαία σήμερα και διαστρεβλωμένη και διογκωμένη- εφαρμογή της ΝΕΠ του Λένιν.
Θυσία για τους ανθρώπους καμιά θυσία για το σύστημα. Ήδη η θυσία που έκαναν και κάνουν οι νεότερες γενεές για να σώσουν τους ηλικιωμένους, έπρεπε και πρέπει, μπορεί να γίνει οργανωμένα, μέσα από τις εργατικές και λαϊκές οργανώσεις, συνδικάτα, επιτροπές, κόμματα της Αριστεράς, το συντονισμό και το Ενιαίο Μέτωπο ανάμεσά τους, στους χώρους ζωής κι εργασίας και στις υγειονομικές υπηρεσίες, αρχίζοντας από την εκλεγμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους συλλόγους εργαζομένων εκεί, την ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕΔΗΝ, ΕΙΝΑΠ, τοπικές επιτροπές τους, κτλ, παρά κι ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την αστυνομοκρατία. Έτσι όχι μόνο θα υπήρχαν και θα υπάρξουν λιγότερες ή και μηδαμινές άμεσες απώλειες από τον «βιολογικό» πόλεμο, σε ζωή, υγεία κι εργασία, αλλά και λιγότερες «παράπλευρες απώλειες», δηλαδή από άλλα αίτια (πάντα αποτέλεσμα της ύπαρξης του συστήματος), που εδώ και δεκαετίες είναι πολλές φορές πολύ περισσότερες από τις άμεσες, τόσο σε ζωές και σε υγεία, όσο και σε εργασιακές συνθήκες και κατακτήσεις της εργατικής τάξης και του λαού. Είναι επίσης μ’ αυτό τον τρόπο που μια τέτοια, συνειδητή οργάνωση της αντικειμενικής και αυθόρμητης Εργατικής-Λαϊκής Δυαδικής Εξουσίας, στη συνέχεια θα κάνει πράξη το σύνθημα «καμιά θυσία για το σύστημα», την οποία θέλει αυτό να επιβάλλει και ήδη επιβάλλει στους εργαζόμενους και όλο το λαό. Αντίθετα μια τέτοια οργανωμένη Δυαδική Εξουσία πρέπει και μπορεί, θα οδηγήσει στην οριστική «θυσία» του καπιταλισμού ιμπεριαλισμού προς όφελος της ανθρωπότητας: θα προωθήσει άμεσα την Αντεπίθεση ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, χρησιμοποιώντας και το αντικειμενικό μπούμερανγκ που στράφηκε ενάντιά του στον τωρινό πόλεμό του. Με αυριανή ήδη αρχή το γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς σύμφωνα με τις αποφάσεις των δικών της οργάνων κι όχι της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής κυβέρνησης της Δεξιάς. Στην πορεία της μετατροπής αυτής της Δυαδικής σε Μοναδική Εργατική-Λαϊκή Εξουσία, σε Εργατικό Κράτος και σοσιαλισμό, σε κάθε χώρα, ήπειρο και όλο τον κόσμο.
Έχει αποδειχτεί σε όλο τον κόσμο, αυτό που ο Χ. Ποσάδας ανέλυε στο τελευταίο εν ζωή του Πρωτομαγιάτικο Μανιφέστο της Τροτσκιστικής-Ποσαδικής 4ης Διεθνούς, το 1981. «Οι αντιθέσεις –τότε έμεναν σ’ αυτές, στη συνέχεια η πάντα φιλοκαπιταλιστική γραφειοκρατία τις οδήγησε προς το ένα σκέλος τους, δηλαδή στον καπιταλισμό, σημείωση δική μας- που υπάρχουν στην οικοδόμηση του Εργατικού Κράτους, δεν είναι αποτέλεσμα του συστήματός τους, αλλά της συμπεριφοράς και της πολιτικής των ηγεσιών. Αυτές οι αντιθέσεις οφείλονται στη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο Εργατικό Κράτος, στο κοινωνικό καθεστώς που οικοδομεί, το σοσιαλισμό και την ηγεσία που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις απαιτήσεις του Εργατικού Κράτους. Στο καπιταλιστικό σύστημα αντίθετα όλες οι ηγεσίες είναι άμεσα εκφράσεις του καπιταλιστικού συστήματος και είναι το ίδιο το σύστημα που είναι υπεύθυνο για τα προβλήματα που υπάρχουν». Συνοπτικά και συμπερασματικά: στο Εργατικό Κράτος και στην πορεία προς αυτό και το σοσιαλισμό, στην Αριστερά και τις συνδικαλιστικές, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, είναι αναγκαίες ηγεσίες που υπηρετούν το Εργατικό Κράτος, το σοσιαλιστικό σύστημα και την πορεία προς αυτό, ενώ αντίθετα στις καπιταλιστικές χώρες, για να μπορέσουν να ξεπεράσουν την κρίση, τον πόλεμο και το φασισμό τους και να προοδεύσουν, είναι αναγκαίες ηγεσίες που δεν υπηρετούν το σύστημά τους. Καμιά ρεφορμιστική, οπορτουνιστική, σοσιαλδημοκρατική, «ριζοσπαστική», προγραμματικά αριστερή μαξιμαλιστική και σεχτάρια, γραφειοκρατική ηγεσία στον κόσμο και στην Ελλάδα, δεν υπηρέτησε και δεν υπηρετεί στην πράξη την εφικτή Μετάβαση από τον καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό και κατέληξαν όλες να υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα και κατά συνέπεια όλες του τις συστημικές επιταγές της βαρβαρότητας και του πολέμου. Στην Ελλάδα είχαμε το παράδειγμα της γραφειοκρατικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της βαθιά καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής διακυβέρνησής της. Παρ’ όλο που «οι μάζες του κόσμου είναι ώριμες για το σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας) και παρόλο που η εργατική τάξη έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτή την πορεία, είναι αναγκαία τα γνήσια εργατικά και λαϊκά όργανα και επαναστατικές ηγεσίες, συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, το Ενιαίο Μέτωπο ανάμεσά τους και η Κυβέρνησή του, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την Μοναδική Εργατική-Λαϊκή Εξουσία, οι αντικαπιταλιστικοί-αντιιμπεριαλιστικοί στόχοι και πάλη, το Τοπικό και Παγκόσμιο Αντικαπιταλιστικό-Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, το Εργατικό Κράτος και ο Σοσιαλισμός, στην Ελλάδα και παντού. Με την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών καπιταλιστών και την δικτατορία-άμεση, σοβιετική, δημοκρατία, του προλεταριάτου, πάντα και ποτέ όσο σήμερα επίκαιρη και αναγκαία και Μοναδική Διέξοδος για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Σε μια εγκαταστημένη εδώ και έναν αιώνα παγκόσμια Δυαδική Εξουσία ανάμεσα στα δύο συστήματα, «Τρίτος Δρόμος» δεν υπάρχει.
ΕΚΚ (Τ-Π), 29/4/2020
