ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ-ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟ 21ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΦΑΣΕΙΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ»-«ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ» ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ-ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΦΑΣΕΙΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕΚΤΑΡΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ. 

Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΠΑΛΕΥΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΚΥΡΙΑΡΧΑ, ΑΛΛΑ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ, «ΣΥΝΥΠΑΡΧΕΙ», ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ, ΣΥΜΒΙΩΝΕΙ, ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ.

 Σαν ιστορικό Πολιτικό Ρεύμα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (ΔΚΚ), που στηρίζεται στον μαρξισμό-λενινισμό, στο διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό, στην ταξική, επαναστατική, αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική πάλη, στη δικτατορία του προλεταριάτου και στη Μετάβαση στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, χαιρετίζουμε το 21^ό Συνέδριο του ΚΚΕ. Αναζητούμε ταυτόχρονα να συμβάλλουμε στην πραγματική, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, κομμουνιστική διέξοδο στην «Κρίση Ανόδου» του ΚΚΕ, του ΔΚΚ,  των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων (ΚΕΚ) και των Παγκόσμιων Συναντήσεών τους (ΠΣΚΕΚ).

Αγαπητοί σύντροφοι

Η διαρκής «Κρίση Ανόδου» (Χ. Ποσάδας) στην οποία βρίσκεται το ΔΚΚ μετά τη συνειδητή  εγκατάλειψη -στην πράξη αλλά ακόμα και στη θεωρία- του μαρξισμού-λενινισμού από τη γραφειοκρατία των Εργατικών Κρατών (ΕΚ) και των Κομμουνιστικών Κομμάτων, αποτέλεσμα των υλικών συμφερόντων της φιλοκαπιταλιστικής κάστας στα ΕΚ, ακόμα και ταξικών στα ΚΚ των καπιταλιστικών χωρών, μπορεί και πρέπει, θα μετασχηματιστεί, με την Πολιτική Επανάσταση, πλάι στην Κοινωνική, σε «Διαρκή Άνοδο», μόνο και μόνο με την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ -ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ- ΣΤΟ ΜΑΡΞΙΣΜΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ (Χ. Ποσάδας).

Το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ), βρίσκεται σε βαθιά κρίση και δέχεται σφοδρή ιδεολογική, πολιτική επίθεσn από δυνάμεις που στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα... …Συχνά στις προσεγγίσεις ΚΚ κυριαρχούν αστικές ιδεολογικές επιδράσεις… (από το 2^ο κείμενο των θέσεων για το 21^ο Συνέδριο του ΚΚΕ)

Όσο παραμένουν στο γενικό «στάδιο» της κρίσης τους τα ΚΚ, παραμένοντας δηλαδή στα πλαίσια του καπιταλιστικού «σταδίου» στην κάθε χώρα όπου δρουν -γιατί εκεί οφείλεται η κρίση τους-, αναπόφευκτα θα υπάρχουν και «οπισθοδρομήσεις», «καθυστερήσεις», «κατακερματισμός», όπως αναφερόταν στο προηγούμενο συνέδριο και πολύ χειρότερα «κρίσεις αποσύνθεσης και διάλυσης» ορισμένων ΚΚ, όπως τις είχε προβλέψει ο Χ. Ποσάδας κι όπως αποδείχτηκαν -δυστυχώς- από την κοινωνικο-πολιτική ιστορία τους. Το αναγκαίο και ικανό καθήκον για την προώθηση της Διαρκούς Ανόδου του ΔΚΚ και των ΚΚ είναι ο καθημερινός συνδυασμός της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό με την πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία στο στρατόπεδο του ΔΚΚ και των ΚΚ, γραφειοκρατία που είναι άλλωστε επίγονος της εργατικής αριστοκρατίας, όπως την είχαν δει και προβλέψει ήδη οι Μαρξ-Ένγκελς και αναλύσει στη συνέχεια οι Λένιν-Τρότσκι.

Ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός θ’ ανατραπεί σε κάθε χώρα και παγκόσμια και θα οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός με το «Μπολσεβίκικο Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή» (Χ. Ποσάδας), δηλαδή με τα Κοινωνικο-Πολιτικά όργανα και τη Δικτατορία του Προλεταριάτου (την ανώτερη μορφή Άμεσης Δημοκρατίας), την Κοινωνική και Πολιτική Επανάσταση, στην Οικονομία και την Εξουσία, αντίστοιχα. Σε όλο αυτό το καθήκον εχθρός δεν είναι μόνο ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, αλλά και η γραφειοκρατία του επαναστατικού και κομμουνιστικού στρατοπέδου. Ο πρώτος επιτίθεται και καταργεί αυτά τα όργανα και την πορεία με τον ανοιχτό πόλεμο -κάθε μορφής- και φασισμό -κάθε μορφής-, ενώ η γραφειοκρατία επιτίθεται σ’ αυτά, τα εκφυλίζει και τα καταργεί «από τα μέσα», σαν ο «Δούρειος Ίππος» του καπιταλισμού στο εσωτερικό του επαναστατικού και ΔΚΚ και Κομμάτων. Είναι η σταλινική γραφειοκρατία που ξεκίνησε τον εκφυλισμό και τελικά τη διάλυση αυτών των Κοινωνικο-Πολιτικών Οργάνων της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, το Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή και οι επίγονοί της ολοκλήρωσαν το καταστροφικό έργο της -στηριζόμενοι σ’ αυτό τον πολιτικό εκφυλισμό και διάλυση- με την οπισθοδρόμηση και στην οικονομία, σε περιεχόμενα και μορφές καπιταλιστικές. Δεν υπάρχει λοιπόν άλλος δρόμος για τη Διαρκή Άνοδο του ΔΚΚ και Κομμάτων, από την ταυτόχρονη πάλη ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και τη γραφειοκρατία.

Τέτοια είναι και η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη που γίνεται καθημερινά σε όλο τον κόσμο, με όλες τις μορφές της, αλλά που στο ιστορικο-κοινωνικό περιεχόμενό της είναι παντού και πάντα σοσιαλιστική. Είναι γιατί σ’ αυτή την ιστορική φάση της αναπόφευκτης, «ανώτατης» όσο και τελικής, ακροτελεύτιας, ολοκληρωτικής κρίσης συγκέντρωσης, κερδοσκοπίας, τοκογλυφίας, αποσύνθεσης, διαφθοράς, βαρβαρότητας, πολέμου και φασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, τρίτο περιεχόμενο και δρόμος δεν υπάρχει: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Κι όταν κι όπου δεν υπάρχει βαρβαρότητα, φασισμός και πόλεμος είναι ακριβώς γιατί ο μαρξισμός-λενινισμός μας δίδαξε κι απέδειξε ότι την ιστορία της ανθρωπότητας την καθορίζει και τη γράφει η ταξική πάλη κι όχι ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, όπως και κανένα άλλο προηγούμενο καθεστώς ιδιωτικής ιδιοκτησίας. ΉΤΑΝ ΠΑΝΤΑ Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ, ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΡΗΤΑ ΚΙ ΕΞ ΑΡΧΗΣ ΣΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ κι όπως είναι το αλφαβητάρι του διαλεκτικού ιστορικού υλισμού των ίδιων. Κανένας «υπεριμπεριαλισμός» (Κάουτσκι) και καμιά συνώνυμη «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» δεν υπάρχει και βέβαια δεν μπορεί να γράψει την ιστορία της ανθρωπότητας. Αν ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός είχε «τα χέρια του ελεύθερα» θα είχε εξαφανίσει ήδη την ανθρωπότητα, τη φύση κι όσο θα μπορούσε και το σύμπαν. Είναι μόνο η πάλη για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό και η τελική νίκη της στην αταξική κοινωνία που θα κάνει έτσι ώστε την ιστορία της ανθρωπότητας να μην την καθορίζει η ταξική πάλη -γιατί εκεί δεν θα υπάρχει-, αλλά η συνείδησή της, η πανανθρώπινη αδελφοσύνη και «το βασίλειο της ελευθερίας… που θα καταργήσει μια για πάντα το βασίλειο της ανάγκης» (Κ. Μαρξ-Φ. Ένγκελς).

Σήμερα είναι αυτή η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις που έχουν εμποδίσει τη διάλυση του ΔΚΚ κι έχουν αναγεννήσει πολλά Κομμουνιστικά Κόμματα -από τη στάχτη που τα οδήγησε η γραφειοκρατία τους- και δημιουργήσει νέα. Όταν κι όπου «αποσυντέθηκαν» από αυτή, στη θέση τους ξεφύτρωσαν σαν ιστορική, κοινωνικοπολιτική ανάγκη εκατοντάδες Κόμματα, Κομμουνιστικά και Αριστερά κάθε απόχρωσης κι απ’ άκρου σ’ άκρο της γης. Είναι αυτή η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των ελληνικών μαζών και της κομμουνιστικής πρωτοπορίας τους, που -μαζί με τους Ποσαδικούς-Τροτσκιστές- εμπόδισε τη διάλυση του ΚΚΕ μέσα στον Συνασπισμό, όπως επιδίωκε ανοιχτά κάτι λίγο λιγότερο από το μισό κομμάτι της ίδιας της γραφειοκρατικής ηγεσίας του. Αυτής που στη συνέχεια αυτομόλησε στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, αποτελώντας μάλιστα -κατά τη συνήθειά της- σήμερα μεγάλο κομμάτι της γραφειοκρατίας του ή ακόμα και της γραφειοκρατίας του ΠΑΣΟΚ και καθόλου της αριστερής και σοσιαλιστικής βάσης τους.

Αποδείχτηκε ότι η «θεωρία των δύο σταδίων» σήμανε για τη γραφειοκρατία το άλλοθι για να παραμείνει στο πρώτο «στάδιο», το καπιταλιστικό, με προσαρμογή, υποταγή, «συνύπαρξη», συμβίωση, ταύτιση και αλληλοτροφοδότηση μαζί του, πράγμα που είναι και η υλική, συμφεροντολογική, βάση της γραφειοκρατίας. Στην αρχή γραφειοκρατία σήμαινε πολιτική απομάκρυνση από τις μάζες, απομάκρυνση από τα ίδια τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος. Αλλά αυτό, όπως εξηγεί ο Τρότσκι στο έργο του «Προδομένη Επανάσταση», γρήγορα την οδήγησε και στην οικονομική βάση της, που τη βρήκε αναπόφευκτα ή/και συνειδητά στον παγκόσμιο καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και τα υλικά συμφέροντα με αυτόν (δηλαδή κύρια με τις διεθνείς σχέσεις της με τον παγκόσμιο καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό) στα Εργατικά Κράτη και μέσα σ’ αυτόν στα καπιταλιστικά κράτη. Το αναφέρουμε έτσι γιατί στα Εργατικά Κράτη η γραφειοκρατία ποτέ δεν κατάφερε να γίνει μια καπιταλιστική ή οποιαδήποτε άλλη «νέα τάξη», όσο ήταν Εργατικά Κράτη, έστω και εκφυλισμένα. Αποδείχτηκε ότι αυτή η «νέα τάξη» δεν ήταν τίποτε άλλο από την καπιταλιστική, στην οποία έπεσε η γραφειοκρατία, ανατρέποντας πρώτα την προλεταριακή εξουσία, ενώ στα καπιταλιστικά κράτη τίποτα δεν την εμπόδισε ν’ αποκτήσει και να αποκτά άμεσα και εξ αρχής και καπιταλιστική ιδιοκτησία, με ό,τι αυτό σήμανε για πολλά ΚΚ και την αποσύνθεσή τους. Αντίθετα το υπάρχον εκεί σύστημα την ευνόησε σ’ αυτό με κάθε μέσο.

Ακόμα κι έτσι το γενικό καθήκον της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης των μαζών και της πρωτοπορίας τους ενάντια στη γραφειοκρατία στα Κομμουνιστικά Κόμματα (όπως άλλωστε και σε όλα τα Κόμματα της Αριστεράς), μέσα κι έξω από τα Εργατικά Κράτη, ήταν και είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ: Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ-ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΑΝΑΚΛΗΤΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ. Διαφορετικό είναι το γενικό καθήκον της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό: Είναι η ανατροπή τόσο της Πολιτικής όσο και της Οικονομικής Εξουσίας και ιδιοκτησίας του πάνω στα μέσα παραγωγής και διανομής. Πρώτα με την αμεσοδημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου, με το «Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή», που θα ξεκινήσει άμεσα την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών» (Κ. Μαρξ), την Κοινωνικοποίηση των Μέσων Παραγωγής και Διανομής και το Δημοκρατικό Συγκεντρωτικό Σχεδιασμό της Οικονομίας προς όφελος των μαζών της κάθε χώρας και του κόσμου.

 «Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική κυριαρχία για ν’ αποσπάσει βαθμιαία από την αστική τάξη όλο το κεφάλαιο, να συγκεντρώσει όλα τα εργαλεία παραγωγής στα χέρια του κράτους, δηλαδή του προλεταριάτου που είναι οργανωμένο σαν κυρίαρχη τάξη, και να αυξήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τη μάζα των παραγωγικών δυνάμεων» (Κ. Μαρξ-Φ. Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος).

Αυτή η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη δεν βρίσκεται σε καμιά κρίση «οπισθοδρόμησης», «καθυστέρησης», «κατακερματισμού» και πολύ περισσότερο «αποσύνθεσης και διάλυσης», σαν αυτή που πέρασαν και περνάνε τα ΚΚ εξαιτίας της γραφειοκρατίας τους. Όποιος ισχυρίζεται αυτό είναι είτε γιατί σαν γνήσιος γραφειοκράτης μεταφέρει προμελετημένα τις δικές του ιδιότητες στο κίνημα για να δικαιολογηθεί, είτε γιατί αθέλητα δικαιολογεί και καλύπτει τον απανταχού γραφειοκράτη. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα βρίσκονται όπως είπαμε, γενικά, σε μια ΚΡΙΣΗ ΑΝΟΔΟΥ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑΤΙ Η ΤΑΞΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΔΙΑΡΚΗ ΑΝΟΔΟ. Απλά αλλάζουν οι μορφές αυτής της πάλης, γιατί πρέπει αυτή ν’ ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες και συνέπειες που έχουν δημιουργήσει, τόσο ο διαρκής ιμπεριαλιστικός πόλεμος και φασισμός, η κρίση σαπίσματος και η βαρβαρότητα αυτού του συστήματος, σε όλες του τις μορφές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, περιβαλλοντικές, κτλ, όσο και η πλήρης ενσωμάτωση της γραφειοκρατίας σ’ αυτό. Αρκεί να δει κανείς τις νέες μορφές που παίρνει αυτή η ταξική, επαναστατική και πάντα σοσιαλιστική στο περιεχόμενο πάλη, από τις ίδιες τις ΗΠΑ και τη Λατινική Αμερική, μέχρι την Παλαιστίνη και την Ινδία κι από τη Γαλλία μέχρι την Αφρική. Φτάνει να δει κανείς ότι ακόμα και οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας, απέναντι σ’ αυτή την πάλη, αναγκάζονται να παραδεχτούν τη γενοκτονία που κάνουν οι πόλεμοί τους!

Η άνοδος αυτής της πάλης είναι Διαρκής, αλλά όχι ακόμα Συνεχής, λόγω της γραφειοκρατίας που ακόμα μπορεί και καιροφυλακτεί για να την προδώσει και να την κάνει να πισωγυρίσει. Αλλά αντικειμενικά -και υποκειμενικά και συνειδητά από την πρωτοπορία της- αυτό δεν είναι τίποτε άλλο για την ίδια την ταξική πάλη, παρά μια ανασύνταξη για την άμεση αντεπίθεσή της σε ανώτερο και πιο πλατύ, επίπεδο και πεδίο αντίστοιχα.

Ακόμα και οι πιο μικρές, «ελάχιστες» λεγόμενες διεκδικήσεις αυτής της πάλης και των νέων μορφών της, όταν μάλιστα αυτές είναι στα πλαίσια των αναγκών και των δυνατοτήτων της ανθρωπότητας και όχι ακολουθώντας «οπορτουνιστικά» από πίσω τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και τη «μακάβρια πορεία του προς τα πίσω, προς δουλοκτητικές και φεουδαρχικές, μεσαιωνικές μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης και προς τη βαρβαρότητα», όπως έχουμε αναλύσει, όταν δηλαδή αυτές οι διεκδικήσεις γίνονται στα πλαίσια -ακόμα και αυθόρμητα και χωρίς πλήρη συνείδηση- του προοδευτικού, ειρηνικού και μονόδρομου σοσιαλιστικού μέλλοντος της ανθρωπότητας, όσο αφορά τις συνθήκες ζωής και εργασίας, καθώς και τις συνθήκες της φύσης και του σύμπαντος, ΕΙΝΑΙ, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ-ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΑΝΑΛΟΓΗ ΗΓΕΣΙΑ. Γιατί καμιά τέτοια, ακόμα και «ελάχιστη» διεκδίκηση δεν μπορεί να ικανοποιήσει -όταν δεν του το επιβάλλει αυτή η πάλη- ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός. Επειδή δεν υπάρχει -για την ώρα- το Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής, δηλαδή η παγκόσμια και τοπική επιστημονική σοσιαλιστική, μαρξιστική-λενινιστική -ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ- ηγεσία, για να οδηγήσει αυτή την καθημερινή πάλη για τις «ελάχιστες» και μέγιστες διεκδικήσεις στη σοσιαλιστική νίκη, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Υ ΠΑΛΗ ΕΧΕΙ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΕΙ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΠΑΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΔΙΑΡΚΗ ΑΝΟΔΟ. Όσο κι αν λείπει η ηγεσία, αλλά αναπόφευκτα αυτή πρέπει, μπορεί και θα οικοδομηθεί, στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πορεία: από τις καθημερινές διεκδικήσεις στις καθημερινές κατακτήσεις της, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές, οικολογικές, κτλ. Και το Συνέδριό σας πρέπει και μπορεί να έχει σαν κύριο στόχο να συμβάλλει σε όλο αυτό.

Δεν χωράει καμιά αναβολή σ’ αυτό το αναγκαίο, εφικτό κι επείγον για την Ελλάδα και την Ανθρωπότητα καθήκον. Αρκεί το Κόμμα σας να δείχνει καθημερινά ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΘΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ. ΜΕΝΕΙ Ν’ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΚΟΔΟΜΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ. Κι όταν υπάρχει ο διαρκής ιμπεριαλιστικός πόλεμος και φασισμός, με όλα τα μέσα, αυτό κάνει ακόμα πιο ώριμη την έτσι κι αλλιώς υπαρκτή «επαναστατική κατάσταση» για το σοσιαλισμό, εδώ και έναν και πάνω αιώνα. Άλλωστε βρισκόμαστε όχι μόνο στην «εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό – κομμουνισμό» όπως αναφέρεται στο 2^ο κείμενο των θέσεων της ΚΕ, αλλά και στην «ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ», όπως αναφερόταν (σωστά) στα προηγούμενα Συνέδρια και ντιοκουμέντα του ΚΚΕ. Γιατί αυτό το «πέρασμα» θα μείνει στο «πέρασμα», εξαιτίας κύρια της γραφειοκρατίας, χωρίς τις ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑΝ -ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ- ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΡΩΣΙΚΗ ΔΙΑΡΚΗ (ΧΩΡΙΣ «ΣΤΑΔΙΑ», ΜΕ «ΕΝΙΑΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ» -όρος που υπήρχε σε προηγούμενα Συνέδρια του ΚΚΕ- ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΑΝ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ) ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΩΝ ΛΕΝΙΝ-ΤΡΟΤΣΚΙ-ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ.

«…διαμορφώνεται ένας αριθμός ΚΚ, όχι χωρίς πισωγυρίσματα, που επιχείρησαν με πολλές δυσκολίες τη διόρθωση της στρατηγικής τους, διακηρύσσοντας τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης και προσπαθώντας να ξεπεράσουν την παλιά στρατηγική που κυριάρχησε στο ΔΚΚ…» (από το 2^ο κείμενο των θέσεων της ΚΕ).

Εμείς προσπαθούμε να συμβάλλουμε κύρια στο ν’ αποκαλυφθεί η αιτία αυτής της «παλιάς στρατηγικής», δηλαδή των «σταδίων», που είναι η γραφειοκρατία, ώστε να μπορέσει να ξεπεραστεί και ν’ ανατραπεί η πολιτική εξουσία της. Μόνο έτσι το «αστικό στάδιο» και το ακόμα πιο πίσω θ’ ανατραπεί στην πράξη. Πρώτα απ’ όλα θ’ ανατραπεί ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός που το συντηρεί με νύχια και με δόντια πολεμικά και φασιστικά (κάθε μορφής και από τις κορυφές του συστήματος, χωρίς πλέον κοινωνική βάση), το γυρίζει ακόμα πιο πίσω και στη βαρβαρότητα και για να μπορέσει να το πετύχει χρησιμοποιεί και τροφοδοτεί με κάθε τρόπο τη γραφειοκρατία, για να προσπαθεί μαζί της να συγκρατεί το εργατικό κι επαναστατικό κίνημα και τις πολιτικές, συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, κτλ, οργανώσεις του, σαν ουρά αυτού του εγκληματικού συστήματος. Αλλά αυτό το «στάδιο», ο καπιταλισμός -ιμπεριαλισμός και η συμμαχία του με τη γραφειοκρατία έχει πια ξεπεραστεί από τη συνείδηση και την άμεση προοπτική της πάλης των μαζών της Ελλάδας και του κόσμου. Αυτές ξέρουν ότι ακόμα και στις πιο «επαναστατικές καταστάσεις» που δημιούργησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η γραφειοκρατία είναι εκεί που κυρίως πρόδωσε, όπου βέβαια μπόρεσε, όπως στην Ελλάδα. Οι προδοσίες των γραφειοκρατιών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια είχαν ένα πολύ «καλό» γι’ αυτές προηγούμενο παράδειγμα, κακό για τις μάζες! Παρόλα αυτά ακόμα και με την ψήφο τους, οι ελληνικές μάζες δίνουν το 60% στα Κόμματα της Σοσιαλιστικής, Κομμουνιστικής, Ριζοσπαστικής, Οικολογικής Αριστεράς, για την πορεία προς το σοσιαλισμό, εδώ και δεκαετίες. ΟΧΙ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ. Ψήφος που μαζί με τα άκυρα και τα λευκά και την αποχή, είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ πολύ πιο πλειοψηφική. Η αποστροφή τους και η απόρριψή τους απέναντι στη γραφειοκρατία τις κάνει ακόμα πιο ώριμες για το σοσιαλισμό!

Είναι αντιμαρξιστικό και αντικομμουνιστικό -και μόνο η γραφειοκρατία μπορεί να το κάνει, γιατί στην πράξη έχει και αυτά σαν κύρια χαρακτηριστικά της, ακόμα και «στ’ όνομα του μαρξισμού-λενινισμού»- να ισχυρίζεται κανείς ότι «η εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις παραγωγικές σχέσεις…» και η «εξέγερση της κοινωνικοποιημένης παραγωγής ενάντια στην ιδιοποίηση των προϊόντων της» κι όπου «απ’ όλα τα μέσα παραγωγής η μεγαλύτερη παραγωγική δύναμη είναι η ίδια η επαναστατική τάξη» (Κ. Μαρξ), έχει πισωγυρίσει. Όταν μάλιστα «Το μονοπώλιο του κεφαλαίου μετατρέπεται σε δεσμά του τρόπου παραγωγής που άνθισε μαζί του και κάτω από αυτό. Η συγκεντροποίηση των μέσων παραγωγής και η κοινωνικοποίηση της εργασίας φθάνουν σε ένα σημείο, όπου δεν συμβιβάζεται με το κεφαλαιοκρατικό της περίβλημα. Το περίβλημα αυτό σπάει. Σημαίνει τέλος της κεφαλαιοκρατικής ατομικής ιδιοκτησίας. Οι απαλλοτριωτές απαλλοτριώνονται». (Μαρξ, Κεφάλαιο). Κι όταν στη φάση του ιμπεριαλισμού «Το μονοπώλιο είναι πέρασμα από τον καπιταλισμό σ’ ένα ανώτερο σύστημα» (Λένιν, Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού).

Το μονοπώλιο κάτω από την πολιτική εξουσία των καπιταλιστών-ιμπεριαλιστών, στο καπιταλιστικό κράτος, οδηγεί στον πόλεμο και το φασισμό, κάθε μορφής και στη βαρβαρότητα. Το ίδιο το μονοπώλιο, κάτω από την πολιτική εξουσία του προλεταριάτου και των συμμάχων του, στο προλεταριακό, Εργατικό Κράτος, μπορεί και πρέπει να γίνει, έγινε στην ΕΣΣΔ (με τη Νέα Οικονομική Πολιτική του Λένιν, τις «εκχωρήσεις» στο κεφάλαιο και τους αστικούς συνεταιρισμούς. κύρια, φάση που ο Λένιν χαρακτήρισε με επαναστατική τόλμη «κρατικό καπιταλισμό») και τα άλλα Εργατικά Κράτη, γίνεται και τώρα στα υπάρχοντα Εργατικά Κράτη, όπου δηλαδή στην εξουσία βρίσκεται το Κομμουνιστικό Κόμμα (Κίνα, Κούβα, ΛΔ Κορέας, Βιετνάμ) και πρέπει να γίνει και θα γίνει «πέρασμα από τον καπιταλισμό σ’ ένα ανώτερο σύστημα», το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Με την κοινωνικοποίησή του και τον κεντρικό σχεδιασμό. Η γραφειοκρατία έκανε και κάνει το παν ώστε αυτό το «πέρασμα» να μείνει στο «πέρασμα», δηλαδή στα μισά του δρόμου και να πισωγυρίσει όπου και όσο μπόρεσε. Αλλά οι μάζες του κόσμου και η πρωτοπορία τους, με κύριο στήριγμά τους τις κατακτήσεις τους στη Λαϊκή Κίνα (Εργατικό Κράτος) και τη Ρωσική Ομοσπονδία (με Σοβιετικό στρατό και μάζες και με ισχυρά Κομμουνιστικά Κόμματα), προωθούν καθημερινά την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις τους.

Εμείς πιστεύουμε ότι είναι τόσο βαθιές οι προηγούμενες κατακτήσεις στη Ρωσική Ομοσπονδία επί ΕΣΣΔ, ώστε ακόμα κι εκεί αναγκαία και δυνατή, ικανή συνθήκη είναι κύρια -αν όχι αποκλειστικά- η Πολιτική Επανάσταση κι όχι η Κοινωνική, που έχει ήδη γίνει και κατακτηθεί, από την κύρια παραγωγική δύναμη, όσο και συνειδητή, σοβιετική, που είναι οι σοβιετικές μάζες, ο σοβιετικός στρατός, αλλά και ο μεγάλος κρατικός τομές της οικονομίας στους κύριους τομείς και ο ικανός κεντρικός, σίγουρα γραφειοκρατικός, σχεδιασμός, που βάζει βέβαια πολύ στα σχέδιά του τον καπιταλισμό. Στην Κίνα αυτό το τελευταίο είναι πολύ λιγότερο, ποσοτικά, αλλά πολύ περισσότερο ποιοτικά βρίσκεται κάτω από την εξουσία του ΚΚΚίνας. Αλλά ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΜΙΑ «ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ» ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ. (Χ. Ποσάδας). Αυτή όμως, όταν υπάρχει, δεν φτάνει για να αποχαρακτηρίσουμε την Κίνα από Εργατικό Κράτος, έστω και «εκφυλισμένο» ή «ιδιόμορφο». Αυτό που πρέπει να κάνει και το ΚΚΕ είναι να συμβάλλει ώστε το Μονοπώλιο να μπει στην υπηρεσία του «περάσματος στο σοσιαλισμό» και των κινέζικων μαζών, βάζοντάς το κάτω από τον έλεγχο των κοινωνικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων των μαζών και κρατικοποιώντας το. Πάντως η τελευταία ιμπεριαλιστική οδηγία της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι «κανείς να μην επενδύσει στην Κίνα». Τινάζοντας στον αέρα -όπως το είχαμε προβλέψει κι αναλύσει- κάθε αντιμαρξιστικό-αντιλενινιστικό κατασκεύασμα «υπεριμπεριαλισμού» και «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας». Μετά την πτώση του μέθυσου Γιέλτσιν στη Ρωσική Ομοσπονδία, το ίδιο συνέβη κι εκεί.

Οι μάζες της Ελλάδας και του κόσμου βιώνουν το πόσο δίκιο είχε ήδη ο Λένιν, όταν έκλεινε τον κύκλο της συγκέντρωσης του ιμπεριαλισμού σε ΗΠΑ, Ευρώπη (βλέπε Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία) και Ιαπωνία. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, μέχρι την ανατροπή του, αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός και η πολιτική του ηγεσία και ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΟ ΚΚ ΚΙΝΑΣ ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ, ΟΥΤΕ Η ΡΩΣΙΑ!!! ΚΙΝΑ ΚΑΙ ΡΩΣΙΑ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Στ’ όνομα της ανύπαρκτης «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» η γραφειοκρατία του ΚΚΕ καταργεί τον υπαρκτό ταξικό διπολισμό στον κόσμο και σε κάθε χώρα. Διπολισμό ανάμεσα στον υπαρκτό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό -με κέντρο τις ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ- από τη μια μεριά του πόλου και την υπαρκτή ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις των μαζών στον κόσμο από την άλλη, με κέντρα τη Λαϊκή Κίνα και τη Ρωσική Ομοσπονδία, τις μεγαλύτερες ταξικές, επαναστατικές και σοσιαλιστικές κατακτήσεις, με τις πιο πλήρεις επαναστάσεις που έγιναν εκεί και που παραμένουν εκεί, έστω και με πισωγυρίσματα και ανεξάρτητα από τις γραφειοκρατικές στην πρώτη, καπιταλιστικές στη δεύτερη ηγεσίες τους. Αυτός ο διπολισμός ποιοτικά και ποσοτικά, ιστορικά κοινωνικο-πολιτικά, έχει το χαρακτήρα της Παγκόσμιας αλλά και Τοπικής, Εθνικής Δυαδικής Εξουσίας. Ακόμα και ο λεγόμενος «πολυπολισμός», δεν μπορεί να υπάρξει στην ταξική ουσία του, αλλά στις μορφές μπορεί και πρέπει να πάρει τις μορφές μόνο και μόνο της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής και σοσιαλιστικής πάλης και Μετώπων, ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, αν θέλει να έχει μια Μεταβατική ιστορική κοινωνικο-πολιτική προοπτική. Στις τωρινές θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ και γενικά στα ντοκουμέντα του, έμμεσα πλην σαφώς η «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» και στην ουσία και στις μορφές παρουσιάζει έναν ιμπεριαλιστικό «μονοπολισμό», αντιιστορικό και ανταγωνιστικά αντίθετο με τον ιστορικό διαλεκτικό υλισμό, το μαρξισμό-λενινισμό και μ’ αυτή την έννοια πολύ χειρότερο από τον «πολυπολισμό». Ο «μονοπολισμός» είναι αντεπαναστατικός, ο πολυπολισμός -έτσι όπως προβάλλεται σήμερα- οπορτουνιστικός, ρεφορμιστικός, αλλά ενάντια στον επιδιωκόμενο «μονοπολισμό» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού στον κόσμο και μ’ αυτή την έννοια είναι ένας «πολυπολισμός» προοδευτικός, αντικειμενικά. Και χρειάζεται το Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής για να μετατραπεί σε επαναστατικό σοσιαλιστικό πόλο, Δυαδική Εξουσία και Σοσιαλιστικό Μετασχηματισμό στον κόσμο, στον υπαρκτό διπολισμό σ’ αυτόν.

Είναι γι’ αυτό κι ενάντια σ’ αυτή την προοπτική που ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός στρέφεται, με όλα τα πολεμικά και φασιστικά μέσα, τόσο -και κύρια- ενάντια στα κέντρα του υπαρκτού ταξικού, επαναστατικού και σοσιαλιστικού πόλου, τη Λαϊκή Κίνα και τη Ρωσική Ομοσπονδία, αλλά κι ενάντια στην Κούβα και τη Λ. Δ, της Κορέας, στον υπαρκτό Ταξικό Διπολισμό, όσο κι ενάντια στον επιδιωκόμενο «πολυπολισμό», που φανερά και σωστά -αν και οπορτουνιστικά προς το παρόν- στηρίζεται κύρια και αυτός από τις ίδιες αυτές χώρες, Κίνα, Ρωσία, Κούβα, Λ.Δ. της Κορέας! Όταν απέναντι σ’ αυτό το ολοφάνερο παγκόσμιο ταξικό προτσές και διπολισμό -όπου «ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ» ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΟΣ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΟ-, η ηγεσία του ΚΚΕ λέει ότι «δεν έχει σημασία ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ο αμυνόμενος», ευνοεί -στην καλύτερη περίπτωση από έλλειψη πραγματικής μαρξιστικής-λενινιστικής διαπαιδαγώγησης και αθέλητα, στη χειρότερη περίπτωση συνειδητά, σαν γραφειοκρατία- τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και την πολεμική επιθετικότητα των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ. ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΑΜΥΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΤΑΞΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ. ΑΥΤΗΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΤΟ ΚΚΕ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ.

Από όλο αυτό εύκολα βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα για τη σωστή δράση της Αριστεράς και του ΚΚΕ στα λεγόμενα «ελληνοτουρκικά». Ενάντια σε κάθε «εθνική ομοψυχία» με τους τοποτηρητές του ιμπεριαλισμού και των πολυεθνικών του, «ομοψυχία» που έδειξε η γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ απέναντι στον βιολογικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό, με την πανδημία και τα εμβόλιά του (από κοινού εμβολιασμός ΓΓ του ΚΚΕ, εκτός σειράς, με τον Μητσοτάκη παρέα) την κερδοσκοπία, τις ασθένειες, τους θανάτους και τα κατασταλτικά μέτρα, όταν η αντιμετώπισή του έπρεπε και πρέπει να είναι υπόθεση του λαού, των οργανώσεών του και της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής του πάλης. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΗΦΘΕΙ ΥΠΟΨΗ ΟΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ, ΤΩΝ ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ, ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΟΥ, ΕΝΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΦΛΕΡΤΑΡΕΙ ΜΕ ΤΟΝ «ΠΟΛΥΠΟΛΙΣΜΟ» και βέβαια με τη Ρωσία και την Κίνα, αλλά και στηρίζει τη Λατινοαμερικάνικη και Παλαιστινιακή Επανάσταση! Είναι άλλωστε γι’ αυτό που δέχεται την επίθεση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ! ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΝΑΘΕΩΡΗΘΟΥΝ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΛΑΩΝ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ «ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ ΔΙΚΑΩΜΑΤΑ» ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΥΠΑΓΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ και μέσω των τοποτηρητών του. Από θάλασσα πολέμου να μετατραπεί σε θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας, «συνεκμετάλλευσης». Κι αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει με τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου -πάντα επιτιθέμενος ο ιμπεριαλισμός- σε ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις, στην αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική Ομοσπονδία Ελλάδας-Τουρκίας και όλης της περιοχής!

Ανταγωνιστικά με όλα αυτά και μάλιστα προσυνεδριακά, στις 18/4/2021, ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ) φιλοξένησε για άλλη μια φορά στη στήλη Πατριδογνωμόνιο της Κανέλλη, το γνωστό αντικομουνισμό και αντισοβιετισμό της, καθώς και την αντι-τουρκική και ανατιμεταναστευτική πατριδοκαπηλία της, αυτή του «πατριωτικού» (;) τόξου. Με αποκορύφωμα σ’ αυτό το άρθρο της την επίθεσή της ενάντια στη σοβιετική επέμβαση της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, όπως έχει κάνει και με την προηγούμενη αντισοβιετική υστερία της για τη δήθεν «γενοκτονία των ποντίων» από την ΕΣΣΔ. Είναι μια αήθης επίθεση στο ΚΚΕ, τα στελέχη και τα μέλη του, με υποβολέα τη γραφειοκρατία του, που είναι εδώ και δεκαετίες ο εσωτερικός εχθρός του Κόμματος. Το Συνέδριό σας πρέπει να δώσει άμεση απάντηση και στους δύο, Κανέλλη-γραφειοκρατία, γιατί είναι αυτοί που δυσφημίζουν το ΚΚΕ στις ελληνικές μάζες, σαν οι αντιπρόσωποι του αντεπαναστατικού συνδυασμού σεκταρισμού-οπορτουνισμού, αυτού που όπως αναλύσαμε ευνοεί τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και τροφοδοτείται από αυτόν. Στα όρια -και ξεπερνώντας τα σε ορισμένες όψεις- του γνωστού από παλιά σοσιαλσοβινισμού.

Τη σωστή αντίληψη για τον ταξικό διπολισμό και τον πολιτικό «πολυπολισμό», στο δρόμο προς τον Διπολισμό, την Ταξική Δυαδική Εξουσία και τον Κοινωνικό Μετασχηματισμό, έχουν και -περισσότερο βιώνουν- και πολλά Κομμουνιστικά, Σοσιαλιστικά, Αριστερά Ριζοσπαστικά, Οικολογικά της Αριστεράς, Επαναστατικά Εθνικιστικά Κόμματα του κόσμου. Είναι τα Κόμματα που μπορεί να υιοθετούν τις περιορισμένες (στα πλαίσια του καπιταλισμού) όψεις του οπορτουνισμού, αλλά ΟΧΙ ΤΙΣ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ. Αντίθετα η στρατηγική, προγραμματική και πολιτική τους αντίληψη και δράση κινείται στα πλαίσια του «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ» (Χ. Ποσάδας), με μεγάλη δόση «σταδίων», αλλά χωρίς ν’ αποκλείουν (η γραφειοκρατία τους βέβαια παντού και πάντα καιροφυλακτεί) τη σοσιαλιστική, επαναστατική διέξοδο του ρεφορμισμού τους. Ενώ και οι σεκταριστικές Ομάδες και Κόμματα της Αριστεράς (αριστεριστές), ακόμα και οι αναρχικές της αριστεράς, παρόλο που μένουν κύρια στον «προγραμματικό μαξιμαλισμό τους», δεν αποκλείουν (παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία τους) και την επαναστατική, σοσιαλιστική διέξοδο, στην πράξη, του σωστού κατά τα άλλα προγράμματός τους. ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΞΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΑΥΤΟ και στις δύο περιπτώσεις.

Είναι γι’ αυτό που είναι ακόμα πιο επίκαιρο και εφικτό το ΠΛΑΤΥ ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΜΑΔΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, που είναι βέβαια το αντίθετο της συγχώνευσής τους, αν και αυτή δεν αποκλείεται για κάποια από αυτά, όταν είναι προς όφελος του κινήματος και όχι της γραφειοκρατίας τους. Κάθε φορά και περισσότερο, η ανοδική ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική ωρίμανση και πάλη των μαζών «από τα κάτω» αυτών των Κομμάτων και Ομάδων, κάνει ώστε να δουν αυτές ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι από τους «από πάνω», από αυτούς που θα κάνουν αυτό το Μέτωπο, όπως εξηγούσαν κι επιδίωκαν οι Λένιν και Τρότσκι και τα 4 Πρώτα Συνέδρια της 3^ης Διεθνούς, κάτω από την καθοδήγησή τους.

Αντίθετα, στα χέρια της γραφειοκρατίας ο οπορτουνισμός εκφυλίστηκε από ρεφορμισμό σε πλήρη υποταγή και ταύτιση με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και ο σεκταρισμός εκφυλίστηκε από προγραμματικό μαξιμαλισμό σε μάξιμουμ απομόνωση από τα άλλα Κόμματα και Ομάδες της Αριστεράς, ακόμα και τα Κομμουνιστικά και καμιά απομόνωση από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. ΤΕΤΟΙΟΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΕΚΤΑΡΙΣΜΟΣ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ, Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΤΑΛΙΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΕ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΦΑΣΗ ΤΩΝ «ΛΑΪΚΩΝ (ΑΣΤΙΚΩΝ) ΜΕΤΩΠΩΝ» ΚΑΙ ΣΕΚΤΑΡΙΣΤΙΚΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ «ΤΡΙΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ» (που αυτή η τελευταία επέτρεψε την άνοδο του ναζι-φασισμού). ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΕΚΤΑΡΙΣΜΟΣ ΤΟ ΕΝΑ ΕΥΝΟΕΙ ΚΑΙ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ (σαν όψεις του ίδιου νομίσματος που ονομάζεται γραφειοκρατία) ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ -ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ- ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ και το «στάδιό» του κι ακόμα πιο πίσω. Κι όλα αυτά πολλές φορές η γραφειοκρατία το κάνει στ’ όνομα του κομμουνισμού και του μαρξισμού-λενινισμού, για να τον δυσφημίσει και να σπείρει τη σύγχυση, αλλά ταυτόχρονα δείχνοντας έτσι πόσο ώριμες είναι οι κομουνιστικές μάζες, όχι μόνο για το σοσιαλισμό αλλά και για το μαρξισμό-λενινισμό, τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Δεν έχουν και δεν πρόκειται να έχουν καμιά σύγχυση πάνω σ’ αυτό!

«Το πέρασμα της κρατικής εξουσίας από τα χέρια μιας τάξης στα χέρια μιας άλλης είναι το πρώτο, το κύριο, το βασικό γνώρισμα της επανάστασης, τόσο με την αυστηρά επιστημονική όσο και με την πρακτικά πολιτική σημασία αυτής της έννοιας». (Λένιν: «Οι εκλογές για τη συντακτική συνέλευση και η δικτατορία του προλεταριάτου»). Το ζητούμενο για το ΚΚΕ και όλα τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα είναι η άμεση πάλη γι’ αυτή την εξουσία, που είναι αυτό που θέλουν οι μάζες της Ελλάδας και όλων των χωρών του κόσμου από αυτά κι όχι να «μένουν στην αντιπολίτευση», με τη γραφειοκρατία να τα κρατάει έτσι σε απομόνωση από τις μάζες και τις πολιτικές, συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, κτλ οργανώσεις τους και σε πλήρη ένταξη -στην πράξη- στο υπάρχον σύστημα. Πάλι και πάλι ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙ ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, ΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΕΙ ΤΟ 21^Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ. ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΜΕΝΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΔΚΚ.

Όλο το γραπτό έργο, τα βιβλία και η δράση των δασκάλων του μαρξισμού, των 7 πρώτων χρόνων της Ρωσικής Επανάστασης και των 4 Πρώτων Συνεδρίων της 3^ης Διεθνούς (πριν δηλαδή το γραφειοκρατικό εκφυλισμό και διάλυσή της) ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ, ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΑΝΑΥΨΩΣΗΣ ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΔΚΚ. Ώστε από το «σοσιαλισμό στα λόγια, καπιταλισμό στην πράξη» να περάσουν -ενάντια στην φιλοκαπιταλιστική γραφειοκρατία τους- στο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ. Καμιά άλλη επεξεργασία, κανενός ηγέτη και στελέχους, δεν μπορεί να υποκαταστήσει το συγκεκριμένο, πάντα επίκαιρο κι εφικτό, έργο και δράση των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Τρότσκι-Ποσάδας. Για να ξεπεράσει το ΚΚΕ και το ΔΚΚ την κρίση του πρέπει και μπορεί, είναι επείγον, όχι να διαχειριστεί αλλά ν’ ανατρέψει όλα τα αίτια αυτής της κρίσης και το κύριο αίτιο είναι η γραφειοκρατία.

Το πρόβλημα είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ. Ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός κάνει και θα κάνει το διαρκή πόλεμο και φασισμό (με όλα τα μέσα και χωρίς κοινωνική βάση τώρα) είτε με το «νεοφιλελευθερισμό», είτε με τον «κεϊνσιανισμό». Με την πολιτική ανατροπή του και μόνο -κι όχι με τον «οικονομισμό»- μπορούν και πρέπει, θα μπουν οι βάσεις για τον κοινωνικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Η Μεταβατική Πορεία σ’ αυτή την κατεύθυνση δεν πρέπει και δεν μπορεί άλλωστε να μείνει τελικά στη «Μετάβαση», αλλά πρέπει και μπορεί να είναι Διαρκής Επαναστατική Πορεία. Όσο όμως δεν πρέπει να μείνει στη «Μετάβαση» άλλο τόσο αυτή είναι αναγκαία για την πορεία προς τον τελικό στόχο. Είναι οι αμείλικτοι νόμοι του ιστορικού διαλεκτικού υλισμού. Κι αυτό απαιτεί την άμεση διεκδίκηση της Επαναστατικής Κυβέρνησης, Πριν, Κατά τη Διάρκεια και Μετά την Κατάληψη της Πολιτικής Εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, στο Προλεταριακό, Εργατικό Κράτος. Κι αυτό με τη σειρά του απαιτεί την Τακτική των Ενιαίων Μετώπων, Αντικαπιταλιστικών-Αντιιμπεριαλιστικών (όχι «Λαϊκών», αστικών) της Αριστεράς, της Συντακτικής Συνέλευσης -για Σύνταγμα που θα ευνοεί και θα εξασφαλίζει στη συνέχεια την επαναστατική σοσιαλιστική πορεία- και της Κυβέρνησης της Αριστεράς (σημερινή μορφή της Εργατο-Αγροτικής Κυβέρνησης)  σ’ αυτή την κατεύθυνση. Εκεί είναι που γρήγορα έρχονται πρέπει και μπορούν να έλθουν -προετοιμάζοντάς τα ήδη από τώρα- τα ριζικά και βαθιά οικονομικά και κοινωνικά μέτρα, οι Κοινωνικοποιήσεις και ο Εργατικός, Κοινωνικός έλεγχος, το Κρατικό Μονοπώλιο του Εξωτερικού εμπορίου και ο Κεντρικός Σχεδιασμός προς όφελος του λαού. Όποια γραφειοκρατία της Αριστεράς δεν δεχτεί ή/και πολεμήσει αυτή την κατεύθυνση και πορεία, θα παραμεριστεί από τις πάντα ώριμες για το σοσιαλισμό αντικαπιταλιστικές, αντιιμπεριαλιστικές, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές, αριστερές μάζες της Ελλάδας και του κόσμου.

Ένα πραγματικά, στην πράξη, μαρξιστικό-λενινιστικό Κόμμα αυτή την άμεση πορεία πρέπει να επεξεργαστεί και να προωθήσει και με το 21^ο Συνέδριο το ΚΚΕ, που είναι κάτι διαμετρικά αντίθετο από το απόσπασμα του 1^ου κειμένου των Θέσεων της ΚΕ «…Πρέπει να συνειδητοποιηθεί συνολικά ότι έχει ειδικές απαιτήσεις η πάλη μέσα στον καπιταλισμό και μάλιστα σε συνθήκες συνολικής αντεπανάστασης και υποχώρησης του κινήματος, όπου δεν είναι ρεαλιστικό να ανατραπούν οι στρατηγικές επιλογές του καπιταλισμού χωρίς να έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις επαναστατικής κατάστασης».

Ούτε λίγο ούτε πολύ η ΚΕ του ΚΚΕ ζητάει από τα στελέχη και τα μέλη του όταν δεν υπάρχει «επαναστατική κατάσταση» να μην προωθούν την επανάσταση, γιατί αυτό δεν είναι ρεαλιστικό, αλλά να μένουν στις διεκδικήσεις μέσα στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και το φασισμό του, μήπως και κάτι γλυτώσουν. Από αυτό διακατέχονται και τα τρία Κείμενα της ΚΕ στο «δια ταύτα». Στη σημερινή φάση της τελικής, ακροτελεύτιας, κρίσης αποσύνθεσης του καπιταλισμού -ιμπεριαλισμού, του διαρκούς αντιλαϊκού πολέμου και φασισμού, με όλα τα μέσα και στην ίδια Φάση των Σοσιαλιστικών Επαναστάσεων, το αν υπάρχει ή όχι σε μια γωνιά της γης -όχι πάντως στην Ελλάδα, όπου υπάρχει- «επαναστατική κατάσταση» είναι ένα ερώτημα τουλάχιστον σχολαστικιστικό: ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ! αν δεν υπάρχει, γιατί αυτή είναι η αυτονόητη, ρεαλιστική απάντηση στο ερώτημα αυτό. Ερώτημα που ή δυσκολεύει τα πράγματα (αυτό θέλει η γραφειοκρατία) ή τα διευκολύνει για τις πάντα επαναστατικές κομμουνιστικές μάζες, στελέχη και μέλη του ΚΚΕ, γιατί «επαναστατική κατάσταση» και Επανάσταση σ΄ αυτή τη Φάση ταυτίζονται, ενώ αντίθετα διαχωρίζονται μόνο από τη γραφειοκρατία, σαν υπεκφυγή και δικαιολογία, για να βάλει ένα μεγάλο αστικό «στάδιο» μέχρι την επανάσταση, στην οποία βέβαια και πάλι θα προδώσει, αν συνεχίσει να υπάρχει.

Η Σοσιαλιστική Επανάσταση πρέπει να είναι το τελικό συμπέρασμα του 21^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Έχουμε και πάμε για τη σοσιαλιστική επανάσταση, με τη Μεταβατική Διαρκή Πορεία της. Έτσι κι αλλιώς και οι τρεις όροι που έθεσε ο Λένιν για την «επαναστατική κατάσταση» υπάρχουν και παραυπάρχουν σε όλο τον πλανήτη Γη. Ο Λένιν έθεσε αυτούς τους όρους στο έργο του Η χρεοκοπία της Β΄ Διεθνούς μόνο και μόνο για ν’ αντιμετωπίσει τους προδότες σοσιαλσοβινιστές ηγέτες της (που περίμεναν να ξεσπάσει η επανάσταση αμέσως με την έναρξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, με την «επαναστατική κατάσταση» που θα δημιουργούνταν -και δημιουργήθηκε-, αλλά χωρίς το Κόμμα). Κι επειδή αυτό όπως ήταν φυσικό έτσι, χωρίς το Κόμμα, δεν έγινε, πέρασαν με την αστική τάξη των χωρών τους. Ήταν για να δείξει ο Λένιν, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση ότι χωρίς το Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή, ακόμα και η πιο ώριμη «επαναστατική κατάσταση» (όπως η Κομμούνα του Παρισιού και η Ρώσικη Επανάσταση του 1905, παραδείγματα που ανέφερε ο Λένιν σ’ αυτό του το έργο) δεν οδηγεί στη νίκη της Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Και αποδείχτηκε ότι είναι έτσι -με κύριο αίτιο αυτής της Μη Νίκης της Σοσιαλιστικής Επανάστασης πάλι τη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης-, παρόλο που ο Λένιν έγραψε το βιβλίο αυτό ήδη το 1915. Τώρα αυτή η «επαναστατική κατάσταση» και η Επανάσταση υπάρχει σε όλο τον πλανήτη, άλλωστε και σαν ύστατος όρος επιβίωσής του και των κατοίκων του. Γιατί χωρίς τη Σοσιαλιστική Επανάσταση και την «επαναστατική κατάσταση» που αναπόφευκτα υπάρχει και θα υπάρχει όσο υπάρχει ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, με τον ατομικό πόλεμο που ετοιμάζει αυτός, θα υπάρξουν οι μεγαλύτερες μέχρι τώρα καταστροφές στη Γη και το περιβάλλον της, την ατμόσφαιρά της, σε γη, αέρα και θάλασσα και βέβαια στους κατοίκους της. Εμπρός λοιπόν για τον επαναστατικό, λαϊκό, προοδευτικό, προληπτικό και φιλειρηνικό «πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών», «μετατρέποντας τον -υπαρκτό- καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε -υπαρκτή- Σοσιαλιστική Επανάσταση» (Λένιν)!!!

6/6/2021, ΕΚΚ (Τ-Π), Ελληνικό Τμήμα της Τροτσκιστικής-Ποσαδικής 4^ης Διεθνούς

http://pcr-posadista.blogspot.gr/