80 χρόνια από αντιναζιφασιστική νίκη της ΕΣΣΔ, 50 χρόνια από αντιιμπεριαλιστική κομμουνιστική νίκη του Βιετνάμ
Με την ευκαιρία της
80στής επετείου της νίκης της Σοβιετικής Ένωσης, 22 Ιουνίου, ενάντια στους
ναζί, δημοσιεύουμε στο φύλλο 132 της "Κομμουνιστικής Ενότητας" το κείμενο του σ. Ποσάδας, σχετικά με την ιστορική
σημασία του θριάμβου της Σοβιετικής Ένωσης και γιατί αυτή η νίκη συγκρατήθηκε
από την έλλειψη Κομμουνιστικών Κομμάτων με το Μπολσεβίκικο πρόγραμμα κατάληψης
της εξουσίας στις καπιταλιστικές χώρες.
Σήμερα, ο
ιμπεριαλισμός, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, αντιπροσωπεύει τον ναζισμό αυτής της
εποχής. Προετοιμάζουν ταυτόχρονα και δοκιμάζουν στην πράξη, ενωμένοι τώρα, οι
πρώην δήθεν διαιρεμένοι σε ναζιστικό και «δημοκρατικό» ιμπεριαλισμό», τον
ατομικό πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα και τους υπερασπιστές της, που είναι,
όπως και τότε, η Ρωσική Ομοσπονδία, ο σοβιετικός λαός και στρατός -με το σφυροδρέπανο στις
σημαίες του- και οι Αναγεννώμενες κατακτήσεις της πρώην Σοβιετικής Ένωσης εκεί,
αλλά και το Εργατικό Κράτος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός
που τα Κομμουνιστικά Κόμματα αυτών των δύο χωρών επιδιώκουν να οικοδομήσουν.
Ταυτόχρονα
δημοσιεύουμε 4 κείμενα του Χ. Ποσάδας πάνω στη 50ή επέτειο του θριάμβου της
ανθρωπότητας στο Βιετνάμ, μέσα από την παγκόσμια ενιαία και Διαρκή κινητοποίηση
των μαζών του κόσμου, των ίδιων των ΗΠΑ, ενάντια στο γιάνκικο και παγκόσμιο
ιμπεριαλισμό και τον εγκληματικό πόλεμό του εκεί. Επίσης θριάμβου μέσα από την
υποστήριξη των Εργατικών Κρατών της ΕΣΣΔ και τη Λ.Δ. της Κίνας, παρά την τότε
σινο-σοβιετική διαμάχη, εξαιτίας των γραφειοκρατικών ηγεσιών τους τότε, αλλά κι
επίσης θριάμβου τελικά μέσα από την καθοδήγηση της ηρωικής πάλης των
Βιετναμέζικων μαζών ενάντια στον ιμπεριαλισμό από το Κομμουνιστικό Κόμμα του
Βιετνάμ, χωρίς την οποία καθοδήγηση ο παγκόσμιος συσχετισμός των δυνάμεων,
ευνοϊκός για την επανάσταση, δεν θα μπορούσε να οργανωθεί και να θριαμβεύσει
στο Βιετνάμ.
Επίσης δημοσιεύουμε
2 επίκαιρα κείμενα του μαρξιστή-λενινιστή, τροτσκιστή δασκάλου Χ. Ποσάδας πάνω
στη σύγκρουση Ινδίας -Πακιστάν, με αφορμή την τωρινή, περιορισμένης έκτασης,
παρόμοια σύγκρουση, που γίνεται λόγω ακριβώς της έλλειψης κομμουνιστικής
ηγεσίας στις δύο χώρες και τότε και τώρα, που θα οδηγούσαν αυτές τις δύο χώρες,
μαζί με το Κασμίρ και το Μπαγκλαντές σε Επαναστατική-Σοσιαλιστική Ομοσπονδία.
Σε όλα αυτά τα
κείμενα του Χ. Ποσάδας, όπως και σε όλα τα άλλα που έχουμε δημοσιεύσει, ή όχι
ακόμα, -αλλά πολλά βρίσκονται στη διαδικτυακή τοποθεσία της
Τροτσκιστικής-Ποσαδικής 4ης Διεθνούς
https://quatrieme-internationale-posadiste.org/,
αποδείχνεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο η επιστημονική, υλιστική ιστορική
διαλεκτική προβλεπτικότητά του, για την επαναστατική ταξική,
σοσιαλιστική-κομμουνιστική πορεία του κοινωνικοπολιτικού ιστορικού προτσές,
που, ανάμεσα -και τα κύρια- άλλα, οφείλεται ακριβώς στο ότι ο δάσκαλος «ΟΧΙ
ΜΟΝΟ ΑΝΕΛΥΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΛΛΑ ΕΠΙΔΙΩΚΕ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΝΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ
ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ».
Είναι γι’ αυτό που
όλες οι οργανωτικές, προγραμματικές, στρατηγικές, πολιτικές προτάσεις κι
εκκλήσεις του που υπάρχουν σ’ αυτά τα κείμενα έχουν, αντικειμενικά ή/και
συνειδητά από το Παγκόσμιο Κομμουνιστικό κι Επαναστατικό Κίνημα, υιοθετηθεί κι
εφαρμοστεί, με αποκορύφωμα την αντιιμπεριαλιστική -και σύντομα
αντικαπιταλιστική, σοσιαλιστική-κομμουνιστική ενότητα της Κίνας και της Ρωσίας,
τη δημιουργία των BRICS και των νέων μελών τους, όπως η
Ινδία και το -υπό έγκριση της αίτησής του για ένταξη- Πακιστάν. Την οποία
μάλιστα ένταξή του εμποδίζει με βέτο η Ινδία, λόγω της συνεχιζόμενης
ενδοαστικής διαμάχης των δύο χωρών, κύρια για το Κασμίρ, κτλ, που οδηγούν κάθε
τόσο σε σύγκρουση ανάμεσά τους. Αλλά η πρόσφατη ήταν πολύ σύντομη και σύντομα
θα καταργηθούν εντελώς οι συγκρούσεις ανάμεσά τους, λόγω ακριβώς της ανάγκης,
δυνατότητας και υλοποίησης της αντιιμπεριαλιστικής ενότητάς τους, αρχίζοντας
μέσα από τις BRICS και οι
δύο.
Ήταν ο καπιταλισμός
που οδήγησε στον παγκόσμιο πόλεμο το 1914 και το 1939. Ο πόλεμος είναι σύμφυτος
με τον καπιταλισμό. Η πολιτική, ο πόλεμος και η οικονομία συνδέονται σ’ αυτόν,
ιδιαίτερα κι αναπόφευκτα στη φάση του ιμπεριαλισμού του, καθώς πρόκειται για την
«τελική σύγκρουση και λογοδοσία ανάμεσα στα δύο συστήματα,
καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός από τη μια, σοσιαλισμός-κομμουνισμός από την άλλη»
(Χ. Ποσάδας). Αφού αναπόφευκτα η παγκόσμια ταξική πάλη και σύγκρουση δεν μπορεί
να γεννήσει άλλο ταξικό καθεστώς ιδιωτικής ιδιοκτησίας, σαν αυτά της
δουλοκτησίας, της φεουδαρχίας και τους καπιταλισμού, παρά μόνο την πορεία και
την οικοδόμηση προς το αταξικό καθεστώς του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Η αναπόφευκτη
παγκοσμιοποιημένη συγκέντρωση και συνειδητή συγκεντροποίηση του
καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, συνοδεύεται από την ολόπλευρη κρίση αποσύνθεσης,
οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής, ηθικής, πολεμικής και
ναζιφασιστικής γι’ αυτό το σύστημα, αλλά συνοδεύεται και προετοιμάζει
ταυτόχρονα (Καρλ Μαρξ-Φρίντριχ Ένγκελς) -σαν παγκοσμιοποιημένη οικονομική
συγκέντρωση- το μονόδρομο προς τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική απαλλοτρίωσή της
κι ανάπτυξη και τον παγκόσμιο και τοπικό σχεδιασμό της προς όφελος των λαών και
της σχέσης της ανθρωπότητας με τη φύση και το σύμπαν. Όπως υποστήριξε ο σ. Ποσάδας, συνεχίζοντας
τους Λένιν-Τρότσκι, η ανθρωπότητα έχει αποκτήσει την αυτοπεποίθηση και την
ωριμότητα για να οικοδομήσει τον κομμουνισμό. Έχει αφομοιώσει τις εμπειρίες της
ολόπλευρης προόδου της Ρώσικης Σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917, της ΕΣΣΔ και
όλων των Εργατικών Κρατών, την ήττα των ναζί από την ΕΣΣΔ, αλλά και όλων των
αντιιμπεριαλιστικών-αντικαπιταλιστικών-σοσιαλιστικών επαναστάσεων, που ακριβώς
μπόρεσαν να σταθεροποιηθούν και να προοδεύσουν μόνο όταν και όσο προχώρησαν
στην πορεία προς το σοσιαλισμό-κομμουνισμό και δεν οπισθοδρόμησαν λόγω της
προδοσίας της γραφειοκρατίας και της εγκατάλειψης του μαρξισμού-λενινισμού -στη
θεωρία αλλά κυρίως στην πράξη- από τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Έπρεπε λοιπόν να
δοθούν, να προβλεφθούν και να οργανωθούν οι μορφές που θα έπαιρνε και παίρνει η
Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση απέναντι στις Διαρκείς πια ήττες του παγκόσμιου
καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, μετά την ήττα των αντιπροσώπων του ναζί από την
ΕΣΣΔ. Σ’ ένα προτσές που καθημερινά βαθαίνει: από τη μια η ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης,
πολεμικής και ναζιφασιστικής, αυτού του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού κι από την
άλλη η ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών και των μαζών για την πορεία προς
τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Αλλά όπου ταυτόχρονα λείπει ακόμα η παγκόσμια,
ενωμένη και οργανωμένη μαρξιστική-λενινιστική, επιστημονική σοσιαλιστική
ηγεσία, εξαιτίας της προδοσίας της γραφειοκρατίας της αριστεράς, όλων των
αποχρώσεων και όπου γης. Μιας γραφειοκρατίας των Κομμουνιστικών Κομμάτων και
των Εργατικών Κρατών που όπως προβλέφτηκε -ήδη στην πράξη- από τους
Λένιν-Τρότσκι, αλλά ήδη -θεωρητικά- από τους Μαρξ-Ένγκελς κι αποδείχτηκε με
τραγικό για την ιστορία τρόπο, επιδίωκε την «ειρηνική συνύπαρξη» ανάμεσα στα
δύο συστήματα, γιατί στην πράξη προτιμούσε και προτίμησε τον
καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, προδίδοντας ανοιχτά τη σοσιαλιστική επανάσταση και
τις κατακτήσεις της. Που με τη σειρά της βέβαια, αυτή η Διαρκής Σοσιαλιστική
Επανάσταση επιβεβαίωσε κι αυτή τους μαρξιστές δασκάλους και ιδιαίτερα τους
Τρότσκι-Ποσάδας, πάνω σ’ αυτό, αφού δεν πτοήθηκε και δεν σταμάτησε ούτε λεπτό,
λόγω αυτής της προδοσίας, αλλά αντίθετα Αναγεννιέται κι ανυψώνεται,
επεκτείνεται και βαθαίνει Διαρκώς.
Αντίθετα οι
γραφειοκρατίες που πέρασαν ανοιχτά και άμεσα στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό αποσυντέθηκαν
κι εξαφανίστηκαν, όπως κι αυτές που έμμεσα, στην πράξη, ευνοούν τον
καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. Γιατί αφού παίρνουν τις ανύπαρκτες «ίσες αποστάσεις»
απέναντι στην «αναπόφευκτη τελική αναμέτρηση και σύγκρουση συστήματος ενάντια
σε σύστημα» (Χ. Ποσάδας), ιμπεριαλιστικός καπιταλιστικός πόλεμος και
ναζιφασισμός από τη μια, προοδευτική, επαναστατική και σοσιαλιστική ανθρωπότητα
από την άλλη, με υπερασπιστές της τη ΛΔ της Κίνας και τη Ρωσική Ομοσπονδία,
μένουν στα πλαίσια του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού στις χώρες τους, ευνοώντας
έτσι, μάλιστα σαν σύγχυση και άλλοθι, τον πάντα επιτιθέμενο ιμπεριαλισμό, τον
πόλεμο και το ναζιφασισμό του. Κάποιες μάλιστα από αυτές τις «σεχτάριες και
σκληρές στα λόγια» γραφειοκρατίες προτιμούν τα μέτωπα με αστικά-ιμπεριαλιστικά
κόμματα, όπως αυτή τη ΚΚΕ, για να κάνουν ακόμα και κυβέρνηση και πρόσφατα αυτή
του ΚΚ Βενεζουέλας που στήριξε ανοιχτά δεξιό υποψήφιο για την προεδρία της
χώρας, ενάντια στην Μπολιβαριανή Επανάσταση εκεί!!! Αντί να κάνουν μέτωπα με
την υπόλοιπη Αριστερά, για Κυβερνήσεις της Αριστεράς και την πορεία προς το
Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό. Είναι αυτές οι
γραφειοκρατίες που αποχωρούν ή/και αποβάλλονται από το Παγκόσμιο Κομμουνιστικό
κι Επαναστατικό Κίνημα, για να εμφανιστούν και νέες επαναστατικές ηγεσίες στον
κόσμο, όπως ήδη η νέα κομμουνιστική ηγεσία του ΚΚ στη Βενεζουέλα και σύντομα η
νέα κομμουνιστική ηγεσία στο ΚΚΕ, για να κάνουν τα σωστά Μέτωπα της Αριστεράς.
Ο Διαρκής ιμπεριαλιστικός πόλεμος και ναζιφασισμός δέχεται ταυτόχρονα τις Διαρκείς
ήττες-μπούμερανγκ, σε κάθε του επίθεση στον κόσμο, όπως στην Ουκρανία, στο
Ιράν, στη Μέση Ανατολή, όπου αραβικές χώρες κι επαναστάσεις, όπως η
Παλαιστινιακή, συσπειρώνονται ενάντια στο σιωνιστικό-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό,
περνώντας η μια μετά την άλλη, στη σειρά, στον Μεταβατικό Πολυπολικό κόσμο και
στις BRICS. Η γενοκτονία που εκτελεί ο
ιμπεριαλισμός, με το Ισραήλ του, στην Παλαιστίνη, δείχνει πιο ξεκάθαρα από ποτέ
το τί σκέφτεται κι επιφυλάσσει για όλη την ανθρωπότητα το δολοφονικό του
σύστημα, αλλά η ήττα του προέρχεται απ’ όλη την ανθρωπότητα κι όχι μόνο ηθική,
αλλά και κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ενώ ταυτόχρονα αποσυνθέτει ακόμα
περισσότερο το εσωτερικό μέτωπο του ιμπεριαλισμού.
Στο κοινωνικοϊστορικό
γίγνεσθαι, δύο είναι οι κύριοι Πόλοι: ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός ο ένας και
Εργατικά Κράτη (Κίνα, Κούβα, Βιετνάμ, Βόρεια Κορέα), Ρωσική Ομοσπονδία
(Σοβιετική σε λαό και στρατό), Επαναστατικά Κράτη, ο άλλος, με επικεφαλής τους
«υπερασπιστές της ανθρωπότητας» την ενότητα Κίνας-Ρωσίας. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία
οι άλλες, ενδιάμεσες πολυ-Πολικές χώρες και ήπειροι προσανατολίζονται, για την
επιβίωσή τους και για την πρόοδό τους, προς τα Εργατικά κι Επαναστατικά Κράτη.
Είναι γι’ αυτό που τον χαρακτηρίζουμε Μεταβατικό, προς τον Σοσιαλισμό, «Πολυπολισμό».
