Αγαπητοί σύντροφοι:
Σήμερα 22 Νοέμβρη του 2009 πέθανε η αγαπημένη συντρόφισσα Βέρα, Μπεατρίς Κογιάδος. Η ασθένεια που «η επιστήμη και οι γιατροί του συστήματος» δεν μπόρεσαν να διαγνώσουν έγκαιρα και να την αντιμετωπίσουν, στέρησε τον οργανισμό της από κάθε αντίσταση και πέθανε από «καρδιακή ανακοπή», σύμφωνα με το επίσημο πιστοποιητικό. Αυτά τα λόγια βγαίνουν από το βάθος της καρδιάς μας για τη συντρόφισσα Βέρα, με ανακατεμένα συναισθήματα βαθιάς αγανάκτησης και πόνου και αδυναμίας που οι λαοί του κόσμου αισθάνονται την κάθε στιγμή, απέναντι σ’ ένα σύστημα, για το οποίο το ανθρώπινο ον, η φύση και το σύμπαν, δεν είναι το κέντρο της ύπαρξης του.
Το 1991 οργανώσαμε μαζί της το ταξίδι της στο Κουβανικό Εργατικό Κράτος, όπου πραγματοποίησε μια εξαίρετη δραστηριότητα, που ήδη έχει μείνει σαν μέρος της ιστορίας της ταξικής πάλης, εκείνες τις στιγμές, όταν όλοι συκοφαντούσαν την Κούβα, τον Φιντέλ και τη σοσιαλιστική επανάσταση, που όπως έλεγαν «έπεφτε» και η Βέρα πήγε κι έκανε ένα μεγάλο έργο στην Κούβα.
Δεν την αποχαιρετούμε, γιατί όπως της είπαμε, βάζοντας το χέρι μας πάνω στο ακίνητο μέτωπο της, συνεχίζει μαζί μας και με τις μάζες του κόσμου, στην πάλη για το σοσιαλισμό. Η οικογένεια της, εμείς, τη συνεχίζουμε!
Η οικογένεια της, της οποίας αποτελούμε μέρος, θα συνεχίσουμε τη ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΖΩΗ, ΓΙΑ Ν’ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΑΘΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΚΑΒΡΙΑΣ, ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΙ ΕΞΟΥΣΙΑ.
Σας αγκαλιάζουμε αγαπημένοι σύντροφοι.
Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΒΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ!!!
Ελισαίο Ραμίρεζ
Εκ μέρους του Λατινοαμερικάνικου Γραφείου της Ποσαδικής 4ης Διεθνούς
Μπουένος Άιρες, 22/11/2009
Με βαθειά συναισθήματα πόνου κι αλληλεγγύης, είμαστε μαζί με όλους εσάς και ιδιαίτερα με τον αγαπημένο σύντροφο Βαρέλα και τις κόρες της Βέρα, για την απώλεια της συντρόφου, συζύγου και μητέρας τους, απώλειας που πολύ δύσκολα μπορεί ν’ αναπληρωθεί, με όλες τις προσπάθειες μας, που ήδη εκφράζονται απ’ όλη την Τροτσκιστική-Ποσαδική 4η Διεθνή, αρχίζοντας από τον ηγέτη της. Η συντρόφισσα Βέρα ήταν και συνεχίζει να είναι στη μνήμη, τη σκέψη, το συναίσθημα και τη δράση, προπάντων όλων όσων τη γνωρίσαμε από κοντά και προπάντων της οικογένειας της, μια πολύ ανυψωμένη έκφραση του νέου, κομμουνιστικού ανθρώπου, ένα δημόσιο αγαθό, του να τα δίνει όλα, ακόμα και τη ζωή της, για τους άλλους και μ’ ένα δυναμισμό συνεχούς ώθησης της ίδιας και των άλλων που τη γνώριζαν, ανάμεσα στ’ άλλα προϊόν του ιδιαίτερου συνδικαλιστικού της ρόλου σαν δασκάλα, αλλά προπάντων προϊόν της ανυψωμένης κομμουνιστικής-ποσαδικής συνείδησης και συναισθήματος, που την οδηγούσαν αβίαστα στο επαναστατικό πάθος, αξιοπρέπεια και υπομονή που τη χαρακτήριζαν. Αλλά είναι τόσο μεγάλος ο ανταγωνισμός ανάμεσα σ’ αυτές τις ανθρώπινες ποιότητες και τη συνεχή πρόοδο, όλων μας και της ανθρωπότητας, με την ύπαρξη του εγκληματικού καπιταλιστικού συστήματος, ώστε ούτε ο αγαπημένος μας δάσκαλος Χ. Ποσάδας, στο πιο ανώτερο επίπεδο αυτών των ποιοτήτων, δεν μπόρεσε να νικήσει το φυσικό θάνατο. Αλλά ταυτόχρονα, είναι τόσο ώριμο το προτσές για να ξεπεράσουμε αυτό το σύστημα, που η ανθρωπότητα δεν αφήνει τίποτα να χαθεί από αυτές τις ποιότητες κι αντίθετα αυτές μετατρέπονται σε μια δυναμική συνέχεια και ώθηση, ακόμα και μετά τη φυσική εξαφάνιση, γιατί διατηρούνται κάθε φορά και πιο ζωντανές, υλικά, στο μυαλό της ανθρωπότητας και του καθενός από εμάς και μέσα από τον εγκέφαλο, που είναι το κέντρο της ζωής, ζωντανές σε κάθε κύτταρο και κέντρο δράσης. Αρκεί να θυμόμαστε το δάσκαλο μας κι όλους τους συντρόφους μας που έφυγαν από τη φυσική ζωή, για να αισθανθούμε μια ώθηση, πολλές φορές πιο μεγάλη από αυτή που μας έδιναν πριν πεθάνουν. Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι να τους θυμόμαστε πάντα, για να τους κάνουμε να ζούνε για πάντα. Αυτό μαζί με όλα, μειώνει τον πόνο για το φυσικό τους θάνατο κι αυξάνει την αισιοδοξία μας για το κομμουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας, όπου θ’ αναθεωρηθεί ριζικά και η έννοια της ασθένειας και του θανάτου.
Μιχάλης Μπούμης
Εκ μέρους του Ελληνικού Τμήματος της Ποσαδικής 4ης Διεθνούς
