Χαιρετίζουμε της μάζες της Βραζιλίας, την κυβέρνηση της, ιδιαίτερα το σύντροφο Λούλα, για την επιτυχία που σημαίνει η πραγματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 στη χώρα τους. Είναι μια επιβολή των λαών του κακώς ονομαζόμενου Τρίτου Κόσμου, στο δρόμο της ανοικοδόμησης της νέας κοινωνίας, που ήδη αναδύεται. Αυτής που εκφράζεται και στον αθλητισμό, κάτω από ανισομερή και συνδυασμένη μορφή, γιατί ακόμα κινείται ανάμεσα στα συμφέροντα των αστικών τάξεων από τη μια και των μαζών από την άλλη.
Τους χωροχρόνους τους ανοίγουν οι μάζες
Είναι κάτι που σημαίνει τελικά μια πρόοδο, ένα βήμα ενάντια στη συγκεντροποίηση του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η ήττα των ΗΠΑ, του Μπά-ρακ Ομπάμα, είναι επίσης ήττα του συστήματος που αντιπροσωπεύουν. Ένας θρίαμβος της αποικιακής και μισοαποικιακής επανάστασης στους τωρινούς χωροχρόνους που έχουν ανοίξει. Ή καλύτερα, που έχουν ανοίξει οι μάζες. Η ανθρωπότητα έχει μπει στη φάση της αντικειμενικής, κριτικής συνείδησης και διαβούλευσης απέναντι στην κρίση του συστήματος. Αλλά ακόμα δεν έχει πετύχει τη σιγουριά για το είδος της οργάνωσης της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Η πολιτική της σοβιετικής γραφειοκρατίας κι ακόμα πιο πριν αυτή της σταλινικής γραφειοκρατίας, είναι υπεύθυνη γι’ αυτή την κατάσταση των μαζών του κόσμου. Αυτό που οικοδομούνταν στα Εργατικά Κράτη και στην ΕΣΣΔ, από την άποψη της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, δεν βοήθησε, παρά μόνο μερικά και μόνο στα 7 πρώτα χρόνια της ΕΣΣΔ, με τον Λένιν και τον Τρότσκι και στην τελευταία περίοδο, αυτή του Μπρέζνιεφ και του Αντρο-πόφ, στο να δώσει βάση σ’ αυτή την απαραίτητη κοινωνική εμπιστοσύνη κι από εκεί την πολιτική εμπιστοσύνη. Δεν υπήρξαν εμπειρίες πραγματικής οικονομικής και κοινωνικής ελευθερίας, που έπρεπε ν’ ανοίξει στο προτσές της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
«Η κρίση της ανθρωπότητας είναι η κρίση της επαναστατικής της ηγεσίας» (1)
Ήταν ένα έγκλημα που δεν μπορεί ν’ αποδοθεί με κανένα τρόπο στο Κίνημα της 26 του Ιούλη στην Κούβα, στο Κόμμα των Εργαζομένων της Βραζιλίας, στους περονιστές της Αργεντινής, στο Πλατύ Μέτωπο της Ουρουγουάης, ή στο Επαναστατικό Μπολιβαριανό Κίνημα 200, το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Κόμμα Πατρίδα Για Όλους στη Βενεζουέλα, στο Επαναστατικό Θεσμικό Κόμμα, το Κόμμα Δημοκρατικής Επανάστασης και το Κόμμα των Εργαζομένων στο Μεξικό, κτλ. Ήταν άμεση συνέπεια των δεκαετιών της οπορτουνιστικής πολιτικής, της πολιτικής της ταξικής συμφιλίωσης, μαζί με τον φοκισμό και τη διασπορά της πολιτικής στο απομονωμένο αντάρτικο, που πολλές φορές οργανωνόταν από το ίδιο το σύστημα. Μια στρατηγική στην οποία έπεσαν τα Κομμουνιστικά και τα Σοσιαλιστικά Κόμματα του κόσμου. Η Πολωνία και ο πρώην συνδικαλιστής ηγέτης Λεχ Βαλέσα είναι ένα παράδειγμα. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο Λούλα, το ίδιο το Κόμμα των Εργαζομένων της Βραζιλίας, αν ο Λεχ Βαλέσα είχε πραγματικά αντιπροσωπεύσει την Πολιτική Επανάσταση, που η ανάγκη της ωρίμαζε στα πλαίσια της Μερικής Αναγέννησης του Πολωνικού Εργατικού Κράτους. Οι γραφειοκρατίες δημιούργησαν συνθήκες, κατά μεγάλο μέρος σπρωγμένες από τις ίδιες, που οφείλονταν στα παρασιτικά συμφέροντα τους, για ν’ αποπροσανατολίσουν την κοινωνικο-πολιτική πορεία της Πολιτικής Επανάστασης στην Πολωνία, όπως έκανε στη συνέχεια και ο Γκορμπατσόφ και ο Γιέλτσιν στην ΕΣΣΔ. Είναι γι’ αυτά τα προηγούμενα και βάσεις που ο Λούλα πήρε το κακό παράδειγμα του Λεχ Βαλέσα για πολλά χρόνια. Τον είδε σαν ένα δρόμο για την «απελευθέρωση», αλλά χωρίς τη σιγουριά ότι αυτό που έπρεπε πρώτα πρώτα να κάνει είναι να πάει μέχρι το κόκκαλο την κρίση του συστήματος. Σήμερα ο Λούλα βλέπει πιο καθαρά. Ήταν, είναι η αντιφατική πολιτική των στρωμάτων της ηγεσίας της αριστεράς, επίσης στην Αργεντινή, τη Χιλή, που είναι μέρος των αντιφάσεων της κοινωνικής κι επαναστατικής προόδου που προχωράει στον κόσμο.
Καπιταλιστική οικονομία και κοινωνικό κράτος διαβούλευσης
Η ανθρωπότητα έχει μπει, ιδιαίτερα εδώ κι ένα χρόνο, στη φάση του να ξεσπάσει το καζάνι της κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, μέσα από μια κοινωνική κατάσταση γενικής διαβούλευσης, που έχει εκφράσεις βαθιές, αξιόπιστες, όσο και αντιφατικές. Μια απ’ αυτές είναι η συζήτηση για την πραγματοποίηση των Ολυμιακών Αγώνων στη Βραζιλία το 2016. Αυτή η ανάθεση στη Βραζιλία, δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί, αν οι ευρωπαϊκές μάζες -όπως αναλύουν πολλοί ψευτο-πολιτικοί της αριστεράς- είχαν στραφεί προς τα δεξιά. Αντίθετα, οι λαοί της Ευρώπης βλέπουν και συναντούν τη δυνατότητα να συνεχίσουν τη ζωή και την πρόοδο σ’ αυτή τη γωνιά της ανθρωπότητας. Είναι μ’ αυτή την έννοια που γιορτάζουμε την ανάθεση των Ολυμπιακών στη Βραζιλία, με όλη τη χαρά.
Ολυμπιακοί Αγώνες και νέα Κυβέρνηση του Κόμματος των Εργαζομένων (ΡΤ): Ντίλμα Ρουσσέφ
Η αντίφαση, αυτή που θα τονίσει όλη η ψευτοαριστερά και οι ίδιες οι αστικές τάξεις, θα είναι το μεγάλο εμπόριο που σημαίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αλλά αυτό που καθορίζει είναι η νέα Κυβέρνηση του ΡΤ, της οποίας ηγείται η Ντίλμα Ρουσσέφ, συνεχίζοντας τον Λούλα. Παρά τις αμφιταλαντεύσεις και τους περιορισμούς της ταξικής καταγωγής της Ντίλμα, αυτό που θα καθορίσει θα είναι αυτό που οι μάζες της Βραζιλίας αισθάνονται και οικοδομούν στην κοινωνική τους συνείδηση και στην ατομική τους εξυπνάδα. Θα προχωρήσουν μαζί, από τη μια το εμπόριο που θα κάνει η αστική τάξη κι από την άλλη η παγκόσμια πολιτική συγκέντρωση που θα εκφράσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για τη Βραζιλία και όλη της Λατινική Αμερική, όπως πολύ καλά το είπε ο Λούλα. Είναι ξεκάθαρο ότι το καθοριστικό είναι αυτό που οικοδομείται στην κοινωνική φαντασία και συνείδηση εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου, με την υποστήριξη των άλλων λαών. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπόρεσε ν’ αγοράσει την έδρα, όπως άλλες φορές. Αυτό είναι μια συγκεκριμένη ώθηση στη συγκέντρωση της κοινωνικής προοδευτικής συνείδησης. Μια ώθηση στην ωρίμανση της ταξικής πάλης, των αναγκών, της στρατηγικής και της τακτικής, που η ταξική πάλη προβάλλει.
Η κρίση του συστήματος συντομεύει το χρόνο της απόφασης
Η κρίση στην οικοδόμηση των οργάνων της κοινωνικής προόδου στη Βραζιλία, ΡΤ, CMP (Ομοσπονδία των Λαϊκών Κινημάτων), συνδικάτα, Εργατική Συνομοσπονδία (στη Βραζιλία συνυπάρχουν πολλές Συνομοσπονδίες), είναι μέρος αναντικατάστατο για τις αποφάσεις σ’ αυτή τη φάση. Από την άλλη μεριά πάντα έγινε έτσι, πολύ περισσότερο τώρα, όπου υπάρχει μια προϋπόθεση διαλεκτική και οι χρόνοι έχουν συντομευτεί, συγκεντρωθεί, γιατί η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος βάζει στην ημερήσια διάταξη συγκεκριμένα: 1) ή μια κτηνώδη μείωση του αριθμού των κατοίκων του πλανήτη, για να δημιουργήσουν μια ενιαία «σταθερή» αγορά για τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, ή 2)πάμε στον τελικό ενταφιασμό του συστήματος, μπαίνοντας σε μια φάση μετάβασης και οικοδόμησης -ταυτόχρονα- της νέας, σοσιαλιστικής ανθρώπινης κοινωνίας και πολιτισμού.
Συνείδηση και κοινωνική δράση ενάντια στην καπιταλιστική διάρθρωση
Η συντρόφισσα Ντίλμα Ρουσσέφ, σίγουρα μπαίνει στο μέσο όρο αυτής της αντίληψης. Δεν βλέπει, δεν μπορεί, ή δεν θα μπορέσει να δει τον κεντρικό ρόλο των μαζών της Βραζιλίας και της Λατινικής Αμερικής, με τη μορφή που ναι, ο Λούλα το κατανοεί, εξαιτίας του ταξικού του κριτηρίου. Η Ντίλμα Ρουσσέφ καθοδηγείται από τους στατιστικούς, τις δημοσκοπήσεις και τα προγνωστικά που της σερβίρουν τα παπαγαλάκια του συστήματος, όπως συμβαίνει και με τον «Εκτορ Μουχίκα στην Ουρουγουάη, ή τον Εδουάρντο Φρέι στη Χιλή. Αλλά τι είναι αυτό που θ’ αποφασίσει στη φάση που ζούμε και μεταβαίνουμε; Τα σχέδια για «μεταρρύθμιση του συστήματος» (που πολλοί βάζουν σαν στόχο, βελτιώνοντας σε κάποιο βαθμό τη διανομή του εθνικού εισοδήματος), ή οι επαναστατικές αλλαγές, που είναι αυτές που αναπόφευκτα θα βλάψουν και τη διάρθρωση του καπιταλιστικού συστήματος;
Δεν πρέπει να υποτιμάμε το κράτος. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η απόλυτη ελευθερία δράσης των μαζικών οργανισμών
Στην Αργεντινή Δημοκρατία, ο πρόσφατα ψηφισμένος Νόμος για τα Οπτικοακουστικά Μέσα, βλάπτει τη διάρθρωση του συστήματος. Έτσι τις προοπτικές του τις καθορίζει η αντικειμενική πορεία της ταξικής πάλης κι όχι οι πολιτικές και κοινωνικές ηγεσίες. Δεν είμαστε απλοί θεατές και κριτικοί της πραγματικότητας, αλλά μέρος της πάλης, από το εσωτερικό των ηγεσιών, του κιρχνερισμού στην Αργεντινή, της Συμπαράταξης στη Χιλή, του Πλατιού Μετώπου και της Κυβέρνησης στην Ουρουγουάη, για ν’ αλλάξουμε, να μετασχηματίσουμε την πραγματικότητα, στηρίζοντας το επαναστατικό στοιχείο που οι αλλαγές έχουν πάντα μέσα τους, ανεξάρτητα από τους ανθρώπους, τους πρωταγωνιστές και τις ηγεσίες που τις προωθούν. Ποτέ δεν υποτιμάμε την εξουσία, που στηρίζεται στον κρατικό μηχανισμό. Δεν πρέπει να μπούμε στο στομάχι του κράτους. Μέσα από το μηχανισμό, αλλά κυρίως έξω απ’ αυτόν, με απόλυτη ελευθερία δράσης, πρέπει να το καταπολεμήσουμε. Δεν είναι το ίδιο το ν’ αφομοιωθεί κανείς με το κράτος και το μηχανισμό της αστικής τάξης, με το να μπει σ’ αυτή τη διάρθρωση, για να στηρίξει δράσεις και δραστηριότητες προς όφελος των εκμεταλλευόμενων μαζών -απ’ όπου, όπου κι όπως μπορούμε να το κάνουμε- διατηρώντας την ταξική ανεξαρτησία. Δεν είμαστε όπου είμαστε γιατί αναγκαστήκαμε, αλλά για ν’ αναγκάσουμε. Οι επαναστάτες μαρξιστές είναι μια ανάγκη και προς τις δύο κατευθύνσεις. Είμαστε διατεθειμένοι ν’ αποτελέσουμε μέρος της οικοδόμησης της νέας εξουσίας. Σ’ αυτή την οικοδόμηση είμαστε επίσης εξουσία. Για να το πετύχουμε είναι αναγκαίο να επέμβουμε με όλη μας την επαναστατική δύναμη, ικανότητα κι εμπιστοσύνη. Είναι αυτό που έχουμε ήδη κάνει και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Υπάρχουν σύντροφοι που σωστά λένε: «Ο τάδε μας έταζε τα πάντα κι όταν πήρε μια κυβερνητική θέση, μας ξέχασε». Με τους δικούς μας συντρόφους αυτό δεν συμβαίνει ποτέ: Κινούμαστε με μια ενιαία και συγκεντροποιημένη διάρθρωση, που ενεργεί, συζητάει κι εφαρμόζει την εθνική στρατηγική, πολιτική και τακτική, σαν μέρος της Τροτσκιστικής-Ποσαδικής 4nς Διεθνούς. Χωρίς αμφιβολία, δεν είμαστε τραβεστί της πολιτικής.
(1) Χαρακτηρισμός του Λέον Τρότσκι, που υπάρχει στη Ιδρυτικό Πρόγραμμα της 4ης Διεθνούς: Το Μεταβατικό Πρόγραμμα.
Τους χωροχρόνους τους ανοίγουν οι μάζες
Είναι κάτι που σημαίνει τελικά μια πρόοδο, ένα βήμα ενάντια στη συγκεντροποίηση του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η ήττα των ΗΠΑ, του Μπά-ρακ Ομπάμα, είναι επίσης ήττα του συστήματος που αντιπροσωπεύουν. Ένας θρίαμβος της αποικιακής και μισοαποικιακής επανάστασης στους τωρινούς χωροχρόνους που έχουν ανοίξει. Ή καλύτερα, που έχουν ανοίξει οι μάζες. Η ανθρωπότητα έχει μπει στη φάση της αντικειμενικής, κριτικής συνείδησης και διαβούλευσης απέναντι στην κρίση του συστήματος. Αλλά ακόμα δεν έχει πετύχει τη σιγουριά για το είδος της οργάνωσης της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Η πολιτική της σοβιετικής γραφειοκρατίας κι ακόμα πιο πριν αυτή της σταλινικής γραφειοκρατίας, είναι υπεύθυνη γι’ αυτή την κατάσταση των μαζών του κόσμου. Αυτό που οικοδομούνταν στα Εργατικά Κράτη και στην ΕΣΣΔ, από την άποψη της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, δεν βοήθησε, παρά μόνο μερικά και μόνο στα 7 πρώτα χρόνια της ΕΣΣΔ, με τον Λένιν και τον Τρότσκι και στην τελευταία περίοδο, αυτή του Μπρέζνιεφ και του Αντρο-πόφ, στο να δώσει βάση σ’ αυτή την απαραίτητη κοινωνική εμπιστοσύνη κι από εκεί την πολιτική εμπιστοσύνη. Δεν υπήρξαν εμπειρίες πραγματικής οικονομικής και κοινωνικής ελευθερίας, που έπρεπε ν’ ανοίξει στο προτσές της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
«Η κρίση της ανθρωπότητας είναι η κρίση της επαναστατικής της ηγεσίας» (1)
Ήταν ένα έγκλημα που δεν μπορεί ν’ αποδοθεί με κανένα τρόπο στο Κίνημα της 26 του Ιούλη στην Κούβα, στο Κόμμα των Εργαζομένων της Βραζιλίας, στους περονιστές της Αργεντινής, στο Πλατύ Μέτωπο της Ουρουγουάης, ή στο Επαναστατικό Μπολιβαριανό Κίνημα 200, το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Κόμμα Πατρίδα Για Όλους στη Βενεζουέλα, στο Επαναστατικό Θεσμικό Κόμμα, το Κόμμα Δημοκρατικής Επανάστασης και το Κόμμα των Εργαζομένων στο Μεξικό, κτλ. Ήταν άμεση συνέπεια των δεκαετιών της οπορτουνιστικής πολιτικής, της πολιτικής της ταξικής συμφιλίωσης, μαζί με τον φοκισμό και τη διασπορά της πολιτικής στο απομονωμένο αντάρτικο, που πολλές φορές οργανωνόταν από το ίδιο το σύστημα. Μια στρατηγική στην οποία έπεσαν τα Κομμουνιστικά και τα Σοσιαλιστικά Κόμματα του κόσμου. Η Πολωνία και ο πρώην συνδικαλιστής ηγέτης Λεχ Βαλέσα είναι ένα παράδειγμα. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο Λούλα, το ίδιο το Κόμμα των Εργαζομένων της Βραζιλίας, αν ο Λεχ Βαλέσα είχε πραγματικά αντιπροσωπεύσει την Πολιτική Επανάσταση, που η ανάγκη της ωρίμαζε στα πλαίσια της Μερικής Αναγέννησης του Πολωνικού Εργατικού Κράτους. Οι γραφειοκρατίες δημιούργησαν συνθήκες, κατά μεγάλο μέρος σπρωγμένες από τις ίδιες, που οφείλονταν στα παρασιτικά συμφέροντα τους, για ν’ αποπροσανατολίσουν την κοινωνικο-πολιτική πορεία της Πολιτικής Επανάστασης στην Πολωνία, όπως έκανε στη συνέχεια και ο Γκορμπατσόφ και ο Γιέλτσιν στην ΕΣΣΔ. Είναι γι’ αυτά τα προηγούμενα και βάσεις που ο Λούλα πήρε το κακό παράδειγμα του Λεχ Βαλέσα για πολλά χρόνια. Τον είδε σαν ένα δρόμο για την «απελευθέρωση», αλλά χωρίς τη σιγουριά ότι αυτό που έπρεπε πρώτα πρώτα να κάνει είναι να πάει μέχρι το κόκκαλο την κρίση του συστήματος. Σήμερα ο Λούλα βλέπει πιο καθαρά. Ήταν, είναι η αντιφατική πολιτική των στρωμάτων της ηγεσίας της αριστεράς, επίσης στην Αργεντινή, τη Χιλή, που είναι μέρος των αντιφάσεων της κοινωνικής κι επαναστατικής προόδου που προχωράει στον κόσμο.
Καπιταλιστική οικονομία και κοινωνικό κράτος διαβούλευσης
Η ανθρωπότητα έχει μπει, ιδιαίτερα εδώ κι ένα χρόνο, στη φάση του να ξεσπάσει το καζάνι της κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, μέσα από μια κοινωνική κατάσταση γενικής διαβούλευσης, που έχει εκφράσεις βαθιές, αξιόπιστες, όσο και αντιφατικές. Μια απ’ αυτές είναι η συζήτηση για την πραγματοποίηση των Ολυμιακών Αγώνων στη Βραζιλία το 2016. Αυτή η ανάθεση στη Βραζιλία, δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί, αν οι ευρωπαϊκές μάζες -όπως αναλύουν πολλοί ψευτο-πολιτικοί της αριστεράς- είχαν στραφεί προς τα δεξιά. Αντίθετα, οι λαοί της Ευρώπης βλέπουν και συναντούν τη δυνατότητα να συνεχίσουν τη ζωή και την πρόοδο σ’ αυτή τη γωνιά της ανθρωπότητας. Είναι μ’ αυτή την έννοια που γιορτάζουμε την ανάθεση των Ολυμπιακών στη Βραζιλία, με όλη τη χαρά.
Ολυμπιακοί Αγώνες και νέα Κυβέρνηση του Κόμματος των Εργαζομένων (ΡΤ): Ντίλμα Ρουσσέφ
Η αντίφαση, αυτή που θα τονίσει όλη η ψευτοαριστερά και οι ίδιες οι αστικές τάξεις, θα είναι το μεγάλο εμπόριο που σημαίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αλλά αυτό που καθορίζει είναι η νέα Κυβέρνηση του ΡΤ, της οποίας ηγείται η Ντίλμα Ρουσσέφ, συνεχίζοντας τον Λούλα. Παρά τις αμφιταλαντεύσεις και τους περιορισμούς της ταξικής καταγωγής της Ντίλμα, αυτό που θα καθορίσει θα είναι αυτό που οι μάζες της Βραζιλίας αισθάνονται και οικοδομούν στην κοινωνική τους συνείδηση και στην ατομική τους εξυπνάδα. Θα προχωρήσουν μαζί, από τη μια το εμπόριο που θα κάνει η αστική τάξη κι από την άλλη η παγκόσμια πολιτική συγκέντρωση που θα εκφράσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για τη Βραζιλία και όλη της Λατινική Αμερική, όπως πολύ καλά το είπε ο Λούλα. Είναι ξεκάθαρο ότι το καθοριστικό είναι αυτό που οικοδομείται στην κοινωνική φαντασία και συνείδηση εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου, με την υποστήριξη των άλλων λαών. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπόρεσε ν’ αγοράσει την έδρα, όπως άλλες φορές. Αυτό είναι μια συγκεκριμένη ώθηση στη συγκέντρωση της κοινωνικής προοδευτικής συνείδησης. Μια ώθηση στην ωρίμανση της ταξικής πάλης, των αναγκών, της στρατηγικής και της τακτικής, που η ταξική πάλη προβάλλει.
Η κρίση του συστήματος συντομεύει το χρόνο της απόφασης
Η κρίση στην οικοδόμηση των οργάνων της κοινωνικής προόδου στη Βραζιλία, ΡΤ, CMP (Ομοσπονδία των Λαϊκών Κινημάτων), συνδικάτα, Εργατική Συνομοσπονδία (στη Βραζιλία συνυπάρχουν πολλές Συνομοσπονδίες), είναι μέρος αναντικατάστατο για τις αποφάσεις σ’ αυτή τη φάση. Από την άλλη μεριά πάντα έγινε έτσι, πολύ περισσότερο τώρα, όπου υπάρχει μια προϋπόθεση διαλεκτική και οι χρόνοι έχουν συντομευτεί, συγκεντρωθεί, γιατί η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος βάζει στην ημερήσια διάταξη συγκεκριμένα: 1) ή μια κτηνώδη μείωση του αριθμού των κατοίκων του πλανήτη, για να δημιουργήσουν μια ενιαία «σταθερή» αγορά για τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, ή 2)πάμε στον τελικό ενταφιασμό του συστήματος, μπαίνοντας σε μια φάση μετάβασης και οικοδόμησης -ταυτόχρονα- της νέας, σοσιαλιστικής ανθρώπινης κοινωνίας και πολιτισμού.
Συνείδηση και κοινωνική δράση ενάντια στην καπιταλιστική διάρθρωση
Η συντρόφισσα Ντίλμα Ρουσσέφ, σίγουρα μπαίνει στο μέσο όρο αυτής της αντίληψης. Δεν βλέπει, δεν μπορεί, ή δεν θα μπορέσει να δει τον κεντρικό ρόλο των μαζών της Βραζιλίας και της Λατινικής Αμερικής, με τη μορφή που ναι, ο Λούλα το κατανοεί, εξαιτίας του ταξικού του κριτηρίου. Η Ντίλμα Ρουσσέφ καθοδηγείται από τους στατιστικούς, τις δημοσκοπήσεις και τα προγνωστικά που της σερβίρουν τα παπαγαλάκια του συστήματος, όπως συμβαίνει και με τον «Εκτορ Μουχίκα στην Ουρουγουάη, ή τον Εδουάρντο Φρέι στη Χιλή. Αλλά τι είναι αυτό που θ’ αποφασίσει στη φάση που ζούμε και μεταβαίνουμε; Τα σχέδια για «μεταρρύθμιση του συστήματος» (που πολλοί βάζουν σαν στόχο, βελτιώνοντας σε κάποιο βαθμό τη διανομή του εθνικού εισοδήματος), ή οι επαναστατικές αλλαγές, που είναι αυτές που αναπόφευκτα θα βλάψουν και τη διάρθρωση του καπιταλιστικού συστήματος;
Δεν πρέπει να υποτιμάμε το κράτος. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η απόλυτη ελευθερία δράσης των μαζικών οργανισμών
Στην Αργεντινή Δημοκρατία, ο πρόσφατα ψηφισμένος Νόμος για τα Οπτικοακουστικά Μέσα, βλάπτει τη διάρθρωση του συστήματος. Έτσι τις προοπτικές του τις καθορίζει η αντικειμενική πορεία της ταξικής πάλης κι όχι οι πολιτικές και κοινωνικές ηγεσίες. Δεν είμαστε απλοί θεατές και κριτικοί της πραγματικότητας, αλλά μέρος της πάλης, από το εσωτερικό των ηγεσιών, του κιρχνερισμού στην Αργεντινή, της Συμπαράταξης στη Χιλή, του Πλατιού Μετώπου και της Κυβέρνησης στην Ουρουγουάη, για ν’ αλλάξουμε, να μετασχηματίσουμε την πραγματικότητα, στηρίζοντας το επαναστατικό στοιχείο που οι αλλαγές έχουν πάντα μέσα τους, ανεξάρτητα από τους ανθρώπους, τους πρωταγωνιστές και τις ηγεσίες που τις προωθούν. Ποτέ δεν υποτιμάμε την εξουσία, που στηρίζεται στον κρατικό μηχανισμό. Δεν πρέπει να μπούμε στο στομάχι του κράτους. Μέσα από το μηχανισμό, αλλά κυρίως έξω απ’ αυτόν, με απόλυτη ελευθερία δράσης, πρέπει να το καταπολεμήσουμε. Δεν είναι το ίδιο το ν’ αφομοιωθεί κανείς με το κράτος και το μηχανισμό της αστικής τάξης, με το να μπει σ’ αυτή τη διάρθρωση, για να στηρίξει δράσεις και δραστηριότητες προς όφελος των εκμεταλλευόμενων μαζών -απ’ όπου, όπου κι όπως μπορούμε να το κάνουμε- διατηρώντας την ταξική ανεξαρτησία. Δεν είμαστε όπου είμαστε γιατί αναγκαστήκαμε, αλλά για ν’ αναγκάσουμε. Οι επαναστάτες μαρξιστές είναι μια ανάγκη και προς τις δύο κατευθύνσεις. Είμαστε διατεθειμένοι ν’ αποτελέσουμε μέρος της οικοδόμησης της νέας εξουσίας. Σ’ αυτή την οικοδόμηση είμαστε επίσης εξουσία. Για να το πετύχουμε είναι αναγκαίο να επέμβουμε με όλη μας την επαναστατική δύναμη, ικανότητα κι εμπιστοσύνη. Είναι αυτό που έχουμε ήδη κάνει και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Υπάρχουν σύντροφοι που σωστά λένε: «Ο τάδε μας έταζε τα πάντα κι όταν πήρε μια κυβερνητική θέση, μας ξέχασε». Με τους δικούς μας συντρόφους αυτό δεν συμβαίνει ποτέ: Κινούμαστε με μια ενιαία και συγκεντροποιημένη διάρθρωση, που ενεργεί, συζητάει κι εφαρμόζει την εθνική στρατηγική, πολιτική και τακτική, σαν μέρος της Τροτσκιστικής-Ποσαδικής 4nς Διεθνούς. Χωρίς αμφιβολία, δεν είμαστε τραβεστί της πολιτικής.
(1) Χαρακτηρισμός του Λέον Τρότσκι, που υπάρχει στη Ιδρυτικό Πρόγραμμα της 4ης Διεθνούς: Το Μεταβατικό Πρόγραμμα.
