ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2025
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΖΙΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΕΠΕΚΤΑΘΕΙ, Ν’ ΑΝΥΨΩΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΜΕΣΗ (ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΣ
Η «ΑΝΤΙΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΒΔΟΜΑΔΑ» ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ, ΑΠΟΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΜΕΣΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Η παγκοσμιοποιημένη, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, δικτατορία των μονοπωλίων, του χρηματιστικού κεφαλαίου τους, του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, του πολέμου και του ναζιφασισμού του, επέβαλε το 1967 τη στρατιωτική δικτατορία, για να «σώσει την Ελλάδα από τον κομμουνισμό». Το 1973, η στρατιωτική χούντα, για να σώσει τον εαυτό της, αφού αυτός ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΟΚ, μέσα από την ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης δεν είχε να της δώσει τίποτα, σ’ αυτήν και στη χώρα, παρά μόνο φασισμό και πόλεμο, στράφηκε, ακόμα κι αυτή η χούντα, προς τον «κομμουνισμό» των Εργατικών Κρατών («Κομμουνιστικών», γιατί στην εξουσία βρίσκονταν Κομμουνιστικά Κόμματα) και κύρια προς τη Λαϊκή Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ!!!
Η εξέγερση των φοιτητών και του ελληνικού λαού το Νοέμβρη του ίδιου έτους, 1973, έκφραζε από τη μεριά τους και όλης της χώρας, όχι μόνο την αντιδικτατορική, αντιφασιστική αντιιμπεριαλιστική τους ωρίμανση και θέληση, αλλά και τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική. Εκτός των άλλων γιατί οι οργανώσεις -και κύρια οι κοινωνικές βάσεις τους, αυθόρμητα- της κοινοβουλευτικής και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ήταν στην ηγεσία της εξέγερσης και είχαν σίγουρα σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό προσανατολισμό, στόχους και άμεσα συνθήματα: «Κάτω η χούντα, έξω οι ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΟΚ, Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Λαϊκή Εξουσία». Έτοιμες να δώσουν έτσι, σε περιεχόμενο και συγκεκριμένη μορφή, αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική-κομμουνιστική διέξοδο στη χώρα, χρησιμοποιώντας με κάθε τρόπο το «άνοιγμα της χούντας στη δημοκρατία» και στα Εργατικά Κράτη. Αλλά όπως ήταν και είναι φανερό, πάντα μια τέτοια διέξοδος, απαιτεί την ύπαρξη μιας επαναστατικής, σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής πολιτικής ηγεσίας, που, ώριμα και με συνέπεια κι αυτή, ν’ ανταποκρίνεται στην ωρίμανση και τη θέληση του λαού. Κι αυτό αποδείχτηκε ότι δεν υπήρχε.
Έτσι, αυτή η ωρίμανση, η θέληση και η επαναστατική δράση των φοιτητών και του ελληνικού λαού στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, όχι μόνο δεν ακολουθήθηκε από αυτή την επαναστατική διέξοδο, αλλά και υπήρξε οπισθοδρόμηση από αυτό το «άνοιγμα» της χούντας, μέσα από την επέμβαση του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, που πρώτα πρώτα απέτρεψε το «άνοιγμα» και ταυτόχρονα επέβαλε την καταστολή και τη δολοφονία των φοιτητών, των εργατών και των αγροτών της εξέγερσης και μια διέξοδο προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το φασισμό στην Ελλάδα και την Κύπρο. Με τη δολοφονική χούντα του Ιωαννίδη στην Ελλάδα, το πραξικόπημα ενάντια στον πρόεδρο Μακάριο στην Κύπρο, τη δολοφονία των τουρκοκύπριων αλλά και ελληνοκύπριων από φασίστες ελληνοκύπριους, το στημένο από τον ιμπεριαλισμό πόλεμο στο νησί, την εισβολή και την κατοχή της Τουρκίας στο νησί. Κι αυτός ο κύκλος της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη χώρα και την περιοχή, έκλεισε τότε στην Ελλάδα με την αποσύνθεση και την ελεγχόμενη πτώση της χούντας του Ιωαννίδη, για να επαναφέρουν στην εξουσία τη δεξιά της «βίας και της νοθείας» και της «αποστασίας», αυτή που είχε φέρει και τη χούντα των συνταγματαρχών το 1967!
Οι μεγαλειώδεις αντιιμπεριαλιστικές-αντικαπιταλιστικές διαδηλώσεις στις ετήσιες επετείους της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και οι πολυετείς κυβερνήσεις της σοσιαλιστικής, ριζοσπαστικής-εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που αναδείχτηκαν με την ψήφο του ελληνικού λαού, ήταν οι κορυφαίες εκφράσεις-μορφές που πήρε η αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική ωρίμανση και θέλησή του. Ήταν η θέληση του ελληνικού λαού να «δικαιώσει» τον αγώνα του Πολυτεχνείου και να «λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση», μέσα από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και το «στις 18 (επόμενη μέρα των εκλογών) σοσιαλισμός» του προεκλογικού ΠΑΣΟΚ και τη νίκη του και μέσα από τον αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό προεκλογικό στόχο και νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, του Συνασπισμού τότε Κοινοβουλευτικών κι Εξωκοινοβουλευτικών Δυνάμεων της Αριστεράς.
Αλλά υπήρξε ένα τεράστιο αντεπαναστατικό κύμα ανοιχτής προδοσίας των γραφειοκρατικών ηγεσιών της αριστεράς, στην Ελλάδα και στον κόσμο. Ακριβώς την ιστορική στιγμή που η, από αιώνος (μετά τη Μεγάλη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση και την ΕΣΣΔ) «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα» (Χ. Ποσάδας) είχε φτάσει σε κρίσιμο σημείο, αυτό του «τελικού ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών ανάμεσά τους» (Χ. Ποσάδας). Και με τον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων συντριπτικά υπέρ των 16 τότε Εργατικών Κρατών (Δικτατοριών του Προλεταριάτου, ιδιόμορφων στο καθένα τους) κι άλλων τόσων Επαναστατικών Κρατών και κατά συνέπεια υπέρ της ανύψωσης και της επέκτασής τους στον κόσμο και της πορείας προς το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Είναι αυτή η προδοσία της γραφειοκρατίας της ΕΣΣΔ και όλων των Εργατικών Κρατών της Ευρώπης, που εκεί πισωγύρισαν το έτσι κι αλλιώς Μεταβατικό καθεστώς της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, προς τη δικτατορία των μονοπωλίων, του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού τους, του πολέμου και του ναζιφασισμού, με οξυμμένη έκφραση τη σημερινή Ουκρανία του αμερικανονατοϊκού πολέμου και ναζιφασισμού, με τον Ζελένσκι. Ενώ στις καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης, οι γραφειοκρατίες της αριστεράς, είτε παρέδωσαν και παραδίνουν επανειλημμένα την Κυβέρνηση που είχαν στη δεξιά (όπως στην Ελλάδα), είτε οι ίδιες κυβέρνησαν και κυβερνούν υποταγμένες πλήρως στον αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και το ναζιφασισμό του.
Είναι η αμείλικτη παγκόσμια ταξική-επαναστατική-σοσιαλιστική πάλη των λαών του κόσμου, ανάμεσά τους και της Ελλάδας, που όχι μόνο δεν επέτρεψαν την ανάκαμψη του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, προσπαθώντας αυτός να χρησιμοποιήσει το πισωγύρισμα των Εργατικών Κρατών της Ευρώπης και των κομμάτων και κυβερνήσεων της αριστεράς, αλλά αντίθετα επιβεβαίωσαν, όξυναν και βάθυναν την ολόπλευρη, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική κρίση αποσύνθεσης και διαφθοράς του. Ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός δεν γύρισε πίσω, προς έναν αναπτυξιακό και «καλό καπιταλισμό», σε μια κλασική ταξική πάλη ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο και τις καταπιεζόμενες κι εκμεταλλευόμενες μάζες, όπου ένα «κράτος πρόνοιας και δικαίου» θα «μετρίαζε» τις ταξικές αντιθέσεις, πάντα βέβαια προς όφελος της διατήρησης κι ανάπτυξης της αστικής τάξης και των κερδών της. Αντίθετα, συγκέντρωσε και συγκεντροποίησε ακόμα περισσότερο το κεφάλαιο σε αστρονομικά μεγέθη και κατά συνέπεια ταυτόχρονα και αιτιατά συγκέντρωσε και συγκεντροποίησε την επίθεσή του ενάντια στις μάζες του κόσμου, σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και με όλα τα μέσα, με την επέκταση και το βάθεμα της δικτατορίας του, του πολέμου και του ναζιφασισμού του. Μία από αυτές -και η κυριότερη- είναι ότι από τη μεριά του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, στόχος του ήταν και είναι το «τέλος της ιστορίας της ταξικής πάλης», όπως σε όλα τα ναζιφασιστικά και δικτατορικά καθεστώτα του, όπου και όποτε μπόρεσε να τα επιβάλλει, όπως στη δικτατορική επταετία στην Ελλάδα.
Απέναντι λοιπόν σ’ αυτή την πολεμική και ναζιφασιστική δικτατορία του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού στον κόσμο, αν διατηρείται η ταξική πάλη είναι γιατί την επιβάλλουν οι μάζες του κόσμου. Κι όχι για να διεκδικήσουν οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, ηθικές κατακτήσεις μέσα στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, αφού η δικτατορία του δεν το επιτρέπει εδώ και έναν αιώνα (βλέπε Λένιν και έντονη κριτική του στο ρεφορμισμό, για το ατελέσφορο τέτοιων «οικονομίστικων» διεκδικήσεων στον εγκαταστημένο ήδη από τότε ιμπεριαλισμό). Αλλά για ν’ «αναγκάσουν», να «καταπιέσουν» και τελικά ν’ ανατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, με όλα τα μέσα, Λαϊκοδημοκρατικά και στρατιωτικά. Κι αυτό ισοδυναμεί με το παγκόσμιο «αντίπαλο δέος», που δεν είναι άλλο από το περιεχόμενο και τις «ποικίλες μορφές» (Λένιν) της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, που βρίσκεται σ’ εξέλιξη στον κόσμο. Μόνης ικανής να συγκρατήσει, ν’ «καταναγκάσει», να «καταπιέσει» και να εμποδίσει την αστική τάξη, όπου γης, να καταστρέφει και ν’ αφανίζει την ανθρωπότητα και το φυσικό περιβάλλον της. Παραδίνοντας αυτή η Δικτατορία του Προλεταριάτου όλη τη Δημοκρατία στην Άμεση (Σοβιετική) Επέμβαση των καταπιεζόμενων, εκμεταλλευόμενων και σφαγιαζόμενων μαζών του κόσμου από την αστική τάξη, τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό της, τη δικτατορία της, τον πόλεμο και το ναζιφασισμό της. Μέχρι την κατάργηση αυτής της δικτατορίας της αστικής τάξης και στη συνέχεια με την κατάργηση της ίδιας της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, στην πορεία προς την πανανθρώπινη αδελφοσύνη και προς το «βασίλειο της ελευθερίας», μέσα από τη διανομή των αγαθών «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Όταν ο μαρξιστής-λενινιστής-τροτσκιστής δάσκαλος Χ. Ποσάδας έλεγε ότι «Τα Εργατικά Κράτη (Δικτατορία του Προλεταριάτου) ή σχεδιάζουν ανάμεσά τους κι επεκτείνονται στον κόσμο, ή πεθαίνουν», προέβλεπε αυτό που η ταξική κοινωνική ιστορία της ανθρωπότητας απέδειξε στη συνέχεια με τραγικό τρόπο. Τραγικό, που σημαίνει κομμουνιστική «λύση και από μηχανής θεό» της αρχαίας-τωρινής τραγωδίας. Ήταν μια πρόβλεψη που εφάρμοζε, επέκτεινε κι εμπλούτιζε τη πρόβλεψη των Λένιν-Τρότσκι, ότι «η σοσιαλιστική επανάσταση δεν μπορεί να νικήσει πλήρως σε μια μόνο χώρα». Πρόβλεψη του Ποσάδας τώρα σε μια εποχή που ήδη είχε «παγκοσμιοποιηθεί» και δομηθεί ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, η δικτατορία, ο πόλεμος και ο ναζιφασισμός του -σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο από την εποχή των Λένιν-Τρότσκι- και είχε εμφανιστεί στην ιστορία της ανθρωπότητας η «αναπόφευκτη σύγκρουση και τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών -και πολεμικό- ανάμεσα στα δύο συστήματα, καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός από τη μια, σοσιαλισμός-κομμουνισμός από την άλλη». Ο δάσκαλος ανέλυσε και πρόβλεψε έτσι ότι και η Δικτατορία του Προλεταριάτου δεν μπορούσε να νικήσει πλήρως και να σταθεροποιηθεί σε μια μόνο χώρα, αν δεν επεκτεινόταν και δεν βάθαινε παγκόσμια.
Αυτό δεν είναι καθήκον μόνο των Εργατικών Κρατών (Δικτατοριών του Προλεταριάτου) της Λαϊκής Κίνας, της Σοσιαλιστικής Κούβας, της Λ.Δ. της Βόρειας Κορέας, του Βιετνάμ) και του Σοβιετικού Λαού και Στρατού και των Κομμουνιστικών Κομμάτων της πρώην ΕΣΣΔ και των αναγεννώμενων κατακτήσεών της στη σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία -που είναι οι πραγματικοί σημερινοί «Υπερασπιστές της Ανθρωπότητας» απέναντι κι ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ναζιφασισμό-. Είναι καθήκον και όλων των Επαναστατικών, Κομμουνιστικών, Σοσιαλιστικών κι Εργατικών Κομμάτων και Κινημάτων, σε όλες τις καπιταλιστικές και τις αντιιμπεριαλιστικές επαναστατικές χώρες του κόσμου. Που όλοι μαζί αποτελούν αντικειμενικά και πρέπει και μπορούν ν’ αποτελέσουν συνειδητά το Νέο Σοσιαλιστικό Στρατόπεδο, με το Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή (Χ. Ποσάδας) παντού, σταθερή Βάση για όλο το αναγκαίο κι εφικτό Μεταβατικό Αντιιμπεριαλιστικό-Αντικαπιταλιστικό Εποικοδόμημα, Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς σε κάθε χώρα.
Ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από Πολεμική Οικονομία (ΕΕ) και Υπουργεία Πολέμου (ΗΠΑ), γιατί για να μπορέσει να επιβιώσει μέσα στην «Επιθανάτια Αγωνία του» (Λ. Τρότσκι) προετοιμάζει και κάνει καθημερινά τον πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα, με όλα τα μέσα -και τα πυρηνικά-. Πολύ περισσότερο αφού στο δολοφονικό δίδυμό του, πόλεμος και ναζιφασισμός, αυτός ο δεύτερος δεν έχει καμιά κοινωνική βάση πλέον και στηρίζεται μόνο στις ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές κορυφές και στις μεθόδους τους. Ακόμα και τα δεξιά εθνικιστικά κόμματα στις καπιταλιστικές χώρες, όχι μόνο αποκηρύσσουν το ναζιφασισμό, αλλά και αρκετά κλίνουν (έστω μόνο και μόνο για να έχουν κάποια κοινωνική εκλογική βάση) προς τη ρωσική πλευρά. Πρέπει να γίνει κατανοητό απ’ όλη την επαναστατική πρωτοπορία, για τα αναγκαία συμπεράσματά της, ότι ο ναζιφασισμός εφαρμόζεται από τα επίσημα, κυβερνητικά, κόμματα του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, όπως της δεξιάς του Μητσοτάκη στην Ελλάδα. Που υποδέχεται -και του στέλνει όπλα-, προκλητικά, κυνικά, ξεδιάντροπα και δολοφονικά, το δολοφόνο ναζιφασίστα Ζελένσκι, μέσα στις μέρες ακριβώς της επετείου της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΚΑΙ ΕΞΩ ΖΕΛΕΝΣΚΙ-ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ!
Δείχνει πόσο αναγκαία και εφικτή είναι η άμεση ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και η ανάδειξη ενός αντιιμπεριαλιστικού-αντικαπιταλιστικού και σοσιαλιστικού Μετώπου και Κυβέρνησης της Αριστεράς. Με νέες ηγεσίες, γιατί οι τωρινές της, όλων των αποχρώσεων, είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο υποταγμένες (στα λόγια ή/και στην πράξη) στην εγκληματική, πολεμική και ναζιφασιστική ιμπεριαλιστική «πλευρά της ιστορίας» που ανήκει τώρα η Ελλάδα και δρουν μέσα σ’ αυτή προσαρμοσμένες. Και γιατί όλες τους είναι εχθρικές προς τη σωστή, αντιιμπεριαλιστική, σοσιαλιστική-κομμουνιστική «πλευρά της», που έχει σαν κέντρο και Βάση επέκτασης τα Εργατικά Κράτη και τη Ρωσική Ομοσπονδία. Εχθρική απέναντι σ’ αυτή τη «σωστή πλευρά» είναι ακόμα και η τωρινή αντεπαναστατική, αντικομουνιστική γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ, που το προσεχές 22ο Συνέδριο του Κόμματος πρέπει και μπορεί να σημάνει το Κύκνειο Άσμα της. Ακόμα κι από αυτά τα κόμματα της αριστεράς στην Ελλάδα και τη γραφειοκρατία τους, η γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ είναι από τις λίγες που δεν προβάλλουν το αναγκαίο κι εφικτό διώξιμο της κυβέρνησης της δεξιάς από την κυβέρνηση, έστω και εκλογικά! Και ταυτόχρονα είναι εχθρική με τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιφασιστικά μέτωπα στον κόσμο!!!
Ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός σημαίνει πλέον μόνο διαρκές shutdown (απενεργοποίηση) της κοινωνίας και πόλεμος και ναζιφασισμός, με τη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα, με την εγκληματική επίθεση-πόλεμο ενάντια στο Ιράν, με την πολεμική-ναζιφασιστική επίθεση στην Ουκρανία, την προετοιμασία πολεμικής επίθεσης ενάντια στη Βενεζουέλα, και σ’ όλο τον κόσμο. Απέναντι στη νίκη του «κομμουνιστή» Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη, οργανώνει «βδομάδα αντικομμουνισμού» στις ΗΠΑ. Είναι γιατί ο κομμουνισμός δεν είναι πια μόνο ένα «φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο), αλλά ένας Υπαρκτός Δρόμος, Όνειρο, Επιδίωξη και Πραγματικότητα για τους καταπιεζόμενους κι εκμεταλλευόμενους λαούς και έθνη του κόσμου, ακόμα και στις καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανάμεσά τους και στην Ελλάδα.
