Η 24ωρη Γενική Απεργία και Κινητοποίηση ενάντια στη συστημική δολοφονία στα Τέμπη, ήταν στην ουσία της Πολιτική, για την ανατροπή της Κυβέρνησης της δεξιάς και του δολοφονικού συστήματος που αντιπροσωπεύει και υπηρετεί
Η 24ωρη πανεθνική μαζική, πραγματικά Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη, έτσι κι αλλιώς Πολιτική στο περιεχόμενό της, αλλά κι εν μέρει στη μορφή, πήρε καθαρά Πολιτικό Περιεχόμενο και Μορφή με τις τεράστιες, πρωτοφανείς διαδηλώσεις εκατομμυρίων πολιτών στο Σύνταγμα και σ’ όλη τη χώρα, αλλά και σ’ όλο τον κόσμο, ενάντια στην Κυβέρνηση της δεξιάς, αντιπρόσωπο -και μάλιστα χαμερπή «λαγό»- του ιμπεριαλιστικού αντιλαϊκού, με όλα τα μέσα, πολέμου κα ναζιφασισμού, που είναι αυτή που συγκάλυψε, συγκαλύπτει και θα προσπαθήσει να συγκαλύψει μέχρι τέλος το συστημικό, μαζικό, σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών.
Όταν οι απεργοί και οι διαδηλωτές κάνουν δική τους την αγωνιώδη, επιθανάτια κραυγή των ετοιμοθάνατων επιβατών του τρένου «Δεν Έχω Οξυγόνο», είναι γιατί αναζητούν το Οξυγόνο στη ζωής τους, που ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την τελική ανατροπή αυτού του δολοφονικού, βάρβαρου, πολεμικού και ναζιφασιστικού συστήματος και της κυβέρνησης που το αντιπροσωπεύει και υπηρετεί σαν «βασιλικότερη του βασιλιά». Ο ελληνικός λαός, μαζί με τους λαούς όλου του κόσμου, ξέρει καλά ότι για να σταματήσουν να δολοφονείται με όλα τα μέσα καθημερινά από το υπάρχον αυτό σύστημα, για να σταματήσουν να πεθαίνουν άδικα και πρόωρα οι άνθρωποι, πρέπει να κάνουν να πεθάνει οριστικά αυτό το σύστημα, που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται στην «επιθανάτια αγωνία του» (Λ. Τρότσκι), λόγω της παρασιτικής του ύπαρξης στην ανθρωπότητα και της ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσής του, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής, ηθικής. Όπου γι’ αυτό δεν έχει άλλο μέσο επιβίωσης και Οξυγόνου για τον εαυτό του, από το να στερεί το Οξυγόνο και τη ζωή από τους ανθρώπους, με κάθε τρόπο και κύρια τον πόλεμο και το ναζιφασισμό, με το ναζιφασιστικό πόλεμο και τον πολεμικό ναζιφασισμό, όπου προορίζει κάθε φορά και περισσότερο όλες τις υποδομές, τον πλούτο, όλα τα μέσα -όπως τους σιδηροδρόμους-, στερώντας τα από τις ανάγκες των λαών. Οι ίδιοι ονομάζουν την οικονομία τους «πολεμική οικονομία» κι αυτό δεν έχει επιστροφή.
Μόνο η απαλλοτρίωση, η εθνικοποίηση, η κρατικοποίηση και ο σχεδιασμός όλης της παραγωγής και των υποδομών, πλούτου, μέσων που παράγει, κάτω από εργατικό-λαϊκό έλεγχο, μέσα από τα συνδικάτα και τα οργανωμένα συμβούλια, σοβιέτ, με άμεση δημοκρατία παντού, με ανακλητότητα των εργατικών-λαϊκών αντιπροσώπων, μπορεί ν’ αποτρέψει όλα τα «Τέμπη». Κι είναι άμεσα αυτός ο εργατικός-λαϊκός έλεγχος που θ’ αποδώσει δικαιοσύνη για το έγκλημα στα Τέμπη, μαζί με την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης της δεξιάς, που μαζί με τη φιλοκαπιταλιστική-φιλοϊμπεριαλιστική γραφειοκρατία της αριστεράς, ψάχνουν να βρουν και να τιμωρήσουν μόνο «υπεύθυνους», υπουργούς, κτλ, για το έγκλημα, όταν δεν είναι άλλος παρά το σύστημα και όλη η κυβέρνηση που το υπηρετεί, αυτοί που οργανώνουν και είναι υπεύθυνοι για το έγκλημα. Αυτό και για όλα τα άλλα και γι’ αυτό πρέπει ν’ ανατραπούν και να τιμωρηθούν σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και κύρια του κοινού εργατικού-λαϊκού δικαίου.
Είναι αυτό που διεκδικεί, Πολιτικά, σε περιεχόμενο και μορφή, ο ελληνικός λαός με την καθολική Γενική Απεργία και τις τεράστιες διαδηλώσεις. Είναι πολύ μεγαλύτερες ακόμα και από τις κινητοποιήσεις των «Αγανακτισμένων» το 2011, γιατί είναι μεγαλύτερο και βαθύτερο το Πολιτικό περιεχόμενο και διεκδίκησή του -όχι μόνο οικονομική, απέναντι στα μνημόνια τότε-, όπως και η αποφασιστικότητά του να πάρει στα χέρια του την πορεία της χώρας προς την ανατροπή του διεφθαρμένου συστήματος και προς τον Κοινωνικό Μετασχηματισμό. Απέναντι σ’ έναν κόσμο όπου, ακόμα πιο βαθιά κι εκτεταμένα, πιο ξεκάθαρα, υπάρχει η σύγκριση και σύγκρουση ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική δολοφονική, βάρβαρη, πολεμική και ναζιφασιστική «πλευρά της ιστορίας», από τη μια, που το μόνο που έχει να προσφέρει σ’ αυτή είναι οι εξοπλισμοί και η καταστροφή της κι από την άλλη, τη μοναδική «σωστή πλευρά της ιστορίας», την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική, που με κέντρο τη Λαϊκή Κίνα Εργατικό Κράτος και τη Ρωσική Ομοσπονδία -με ξαναζωντανεμένες κατακτήσεις του Εργατικού Κράτους, της ΕΣΣΔ, σε όλους τους τομείς και Σοβιετική σε λαό και στρατό- ήδη προσφέρουν στις χώρες και τους λαούς του κόσμου την ανάπτυξη, σε υποδομές, πλούτο, όλα τα μέσα, σε όλους τους τομείς. Η ξεκάθαρα πια, σαν υπαρκτό και τελικό περιεχόμενο, «αναπόφευκτη τελική αναμέτρηση, σύγκρουση, συστήματος ενάντια σε σύστημα -σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού, ενάντια σε ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό-, σύγκρουση και πολεμική, πυρηνική -διασπαρμένη κύρια σε Ευρώπη και Αμερική-, παίρνει τη Προσωρινή-Μεταβατική μορφή της σύγκρουσης ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο «πλευρές της ιστορίας»: ιμπεριαλιστική καπιταλιστική εγκληματική πολεμική και ναζιφασιστική από τη μια, αντιιμπεριαλιστική επαναστατική-πολεμική -ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ναζιφασισμό- από την άλλη.
Δεν είναι τυχαίο που αυτές οι απεργίες και διαδηλώσεις της 28 του Φλεβάρη συγκρίνονται -ξεπερνώντας τες κατά πολύ- με τις ανάλογες, πρώτα του 1981, όπου ο ελληνικός λαός ανέδειξε «Πρώτη φορά» Κυβέρνηση της Σοσιαλιστικής Αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ τότε-, κι αυτές των «Αγανακτισμένων», που τελικά ανέδειξαν πάλι «για Πρώτη-Δεύτερη φορά» Κυβέρνηση της Ριζοσπαστικής και Οικολογικής Αριστεράς, με συνιστώσες μάλιστα της Εξωκοινοβουλευτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς. Και τις δύο φορές οι αρχικοί προσανατολισμοί αυτών των Αριστερών Κυβερνήσεων ήταν αντιιμπεριαλιστικοί-αντικαπιταλιστικοί, με προοπτική την έξοδο από το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Κι είναι γι’ αυτό που τις εξέλεξε ο ελληνικός λαός, ανεξάρτητα, πάνω και παρά τη γραφειοκρατία τους, όλων των αποχρώσεων, που πάντα και κύρια στις κρίσιμες στιγμές -όπου δεν δρα «εκ του ασφαλούς» για να εξαπατά το λαό με τις υποσχέσεις της, επιλέγει πάντα το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, από το οποίο και μόνο άλλωστε τροφοδοτείται. Όπως δυστυχώς αποδείχτηκε στη συνέχεια και στην πράξη αυτών των κυβερνήσεων. Με αργότερο ρυθμό στην πρώτη φορά και με ιλιγγιώδη ρυθμό -το «ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ» στον ιμπεριαλισμό, στα μνημόνια και τους εξοπλισμούς του στη χώρα-, στη δεύτερη φορά. Οι διαφορές στους ρυθμούς οφείλονται στο ότι έγινε ιλιγγιώδης ο ρυθμός, η επιτάχυνση της «τελικής αναμέτρησης και σύγκρουσης -και πολεμικής- συστήματος ενάντια σε σύστημα», όπως τη βλέπουμε πολύ περισσότερο και ξεκάθαρα σήμερα. Είναι γι’ αυτό που αυτή η γραφειοκρατία μετέτρεψε το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» σε «και με την ΕΕ και με το ΝΑΤΟ»!
Και είναι για όλο αυτό που έγινε ιλιγγιώδης σε αριθμούς και ρυθμούς και η αποφασιστικότητα και η συγκέντρωση του ελληνικού λαού στο Σύνταγμα και σ’ όλη τη χώρα, δείχνοντας ότι είναι αποφασισμένος να πάρει στα χέρια του και την οικοδόμηση της Νέας Ηγεσίας της Αριστεράς, Αντιιμπεριαλιστικής-Αντικαπιταλιστικής και Κυβερνητικής, με τα αντίστοιχα Μέτωπά της, ενάντια στο ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό στρατόπεδο και τις ηγεσίες -και τις γραφειοκρατικές της αριστεράς- που το υπηρετούν. Η πρόταση δυσπιστίας που προτείνουν και στηρίζουν όλα τα Κόμματα της Κοινοβουλευτικής Αριστεράς και της Προόδου, πρόταση που είναι αποτέλεσμα της επιβολής αυτής της αποφασιστικότητας και πρωτοβουλίας του ελληνικού λαού, πρέπει ν’ ανυψωθεί από αυτό το λαό και κύρια από την εκλογική και κοινωνική βάση αυτών των Κομμάτων, οργανωμένων σ’ αυτά και μη, σε Αντιιμπεριαλιστικό-Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο και Κυβέρνηση, πέρα, πάνω κι ενάντια, στην πάντα φιλοκαπιταλιστική-φιλοϊμπεριαλιστική γραφειοκρατία τους, που βλέπει σαν λύση μόνο την -αναγκαία σίγουρα- κυβερνητική ανατροπή και αλλαγή κι όχι την Κοινωνική Αλλαγή, τον Κοινωνικό Μετασχηματισμό. Που είναι η μοναδική στρατηγική, οικονομική, κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική διέξοδος που θα «δώσει Οξυγόνο» στο λαό και στη χώρα. Άμεσα έξω κι ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολεμική και ναζιφασιστική «πλευρά της ιστορίας». Και καθώς, έτσι κι αλλιώς, αυτή η «πλευρά» δεν πρόκειται να επιτρέψει, με όλα τα μέσα, η Ελλάδα να στραφεί προς τις Προσωρινές «Πολυπολικές», αδέσμευτες, διαδικασίες, λόγω της στρατηγικής γεωπολιτικής θέσης της, πρέπει η χώρα να περάσει οριστικά στη μοναδική «σωστή πλευρά της ιστορίας», όπως την αναφέραμε, ενάντια στην ιμπεριαλιστική καπιταλιστική εγκληματική, βάρβαρη, πολεμική και ναζιφασιστική πλευρά, των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-AUKUS. Αυτή πρέπει και μπορεί, θα είναι, αναπόφευκτα τελικά, η «Τρίτη -και Φαρμακερή- Φορά της Αριστεράς» στην Ελλάδα.
Παραθέτουμε άλλη μια επιβεβαίωση των προβλέψεων και προτάσεων του Χ. Ποσάδας και της Ποσαδικής Τροτσκιστικής 4ης Διεθνούς για την «τελική αναμέτρηση και σύγκρουση -και πολεμική- συστήματος ενάντια σε σύστημα», με την τωρινή, Προσωρινή-Μεταβατική (ιμπεριαλισμός-αντιιμπεριαλισμός) μορφή της:
Η πρεσβεία της Κίνας στις ΗΠΑ απάντησε στον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ για την απόφασή του να επιβάλει δασμούς στα κινεζικά προϊόντα.
Σε ανάρτηση στον επίσημο λογαριασμό της πρεσβείας στο Χ σήμερα το πρωί αρχικά συμβούλεψε την Ουάσιγκτον ότι «το σωστό θα ήταν να διαβουλευτεί με την Κίνα ως ισότιμοι εταίροι» και στη συνέχεια προειδοποίησε: «αν οι ΗΠΑ θέλουν πόλεμο, είτε είναι πόλεμος δασμών είτε εμπορικός πόλεμος ή κάθε άλλου είδους πόλεμος, είμαστε έτοιμοι για μάχη μέχρις εσχάτων».
